26.02.2008

Blog-οβλακείες

Ανωνυμία & επωνυμία στο Διαδίκτυο - πάλι τα ίδια;

Δύο φορές έγραψα στο παρελθόν ότι η ανωνυμία στο Web είναι κάτι που δε μου πολυαρέσει, κάτι που τέλος πάντων δε μου πηγαίνει. Ο κύριος λόγος δεν είναι η ανωνυμία αυτή καθεαυτή. Είναι η ευκαιρία να πεταχτεί λάσπη σε ανθρώπους που εκτείθενται επώνυμα, από ανώνυμους δήθεν στυλοβάτες της ελέυθερης έκφρασης. Το βρίσκω χυδαίο. Είναι αρκετοί οι ανώνυμοι bloggers που τους βγάζω το καπέλο και θέλω να μη μάθω ποτέ τ' ονομά τους. Μου αρκεί που κάνουν αυτό που κάνουν τόσο καλά. Η μαγκιά τους είναι ότι βουτάνε τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσουν και ξέρουν πως να αυτοπεριορίζονται. Ένα παράδειγμα είναι φυσικά ο πιτσιρίκος. Είναι όμως πάρα πολλοί οι ανώνυμοι που στέκονται πίσω από μια κλειδαρότρυπα και προσπαθούν να εκθέσουν ανθρώπους και συνειδήσεις προσπαθώντας να κερδίσουν λίγα λεπτά δημοσιότητας (κι αυτή μόνο online). Τους βρίσκω θλιβερούς.

Οι μεγάλες βλακείες

Η πιθανότητα να υπάρξει ένας νέος νόμος του κράτους, ο οποίος στην πράξη θα παρακολουθείται από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση από την κουλτούρα και τους νόμους του Web και που θα απειλεί δυνητικά κάθε blogger είναι μια πολύ μεγάλη ανοησία. Όταν ένα ολόκληρο κράτος, που στο μεταξύ έχει χάσει κάθε έννοια αξιοπιστίας και σεβασμού, προσπαθεί έτσι να βάλει καλούπια στο Διαδίκτυο, είναι φαιδρό. Κι από τα φαιδρά πράγματα γενιούνται μεγαλύτερες φαιδρότητες. Με αυτή τη λογική, προτιμώ τον οποιονδήποτε ασήμαντο ανώνυμο, που θα ρίχνει την οποιαδήποτε λάσπη του από ένα κράτος -υποτίθεται- δικαίου και σωφροσύνης που θα παίρνει τη θέση του πίσω από μια άλλη κλειδαρότρυπα και θα προσπαθεί να ελέγξει αυτά που δεν ελέγχονται. Το Διαδίκτυο είναι το δυναμικότερο μέσο σήμερα εξαιτίας αυτής της ενδογενούς ελευθερίας που παρέχει και χάρη στην οποία (και σε 2-3 ακόμα λόγους) υφίσταται. Μάλλον είναι και η μεγαλύτερη ανακάλυψη του ανθρώπου όσον αφορά την ελευθερία αυτή. Γίνονται πολλά άσχημα στο Web, όχι όμως περισσότερα απ' όσα στην offline ζωή. Ναι, θα ήθελα να μην είχε άσχημες πλευρές, αλλά αυτό είναι: take or leave it. Ο συγκεκριμένος νόμος δε με πείθει γιατί έρχεται από συγκεκριμένους ανθρώπους και σε συγκεκριμένες συνθήκες. Οι άνθρωποι αυτοί είναι αποδεδειγμένα ημιμαθείς στο χώρο του Διαδικτύου κι, όπως έχει δείξει το παρελθόν, οι προθέσεις τους είναι - πώς λέμε αγαθές; το αντίθετο. Ακόμα κι αν περάσει αυτός ο νόμος, πιστεύω ότι θα ευτελιστεί στην πράξη. Όχι εξαιτίας κάποιας οργανωμένης αντίδρασης των bloggers, αλλά εξαιτίας της μη οργανωμένης αντίδρασής τους. Get it?

Δύο links για happy ending

O Νίκος Δρανδράκης γράφει το Μανιφέστο των blogs, ένα κείμενο εξαιρετικό. Ο Παναγιώτης Βρυώνης γράφει για την ατυχία του κ. Ρουσόπουλου και το κακό timing στο οποίο έπεσε. Kudos!