Στα μάτια μου η ιστορία πήγε κάπως έτσι: ξαφνικά ο οποιοσδήποτε άνθρωπος βρέθηκε με την ανείπωτη ευκαιρία να εκδόσει τα δικά του πράγματα στο Διαδίκτυο. Ό,τι είχε και δεν είχε μαζεμένο μέσα του το έγραψε και μετά άρχισε να απολαμβάνει την αποδοχή του. Όσο μεγαλύτερη η αποδοχή τόσο περισσότερη η ώθηση να συνεχίσει να γράφει.
Μια στιγμή όμως να μπούμε στο μυαλό του blogger: "Γράφω εδώ και τόσο καιρό. Έχω κάποιους επισκέπτες που με παρακολουθούν. Τους χρειάζομαι για τους Χ, Υ, Ζ λόγους. Δεν μπορώ να τους αφήσω να χαθούν, ακόμα κι αν δεν έχω τίποτα να τους πω."
Η δυσκολία όμως να παράγεις νέα κείμενα που έχουν αξία είναι τεράστια.
Άγχος!
Την ίδια στιγμή, η παρουσία του Twitter και του Facebook βοήθησε στο να μιλήσει ο κόσμος, χωρίς να χρειάζεται να σκεφτεί και πολύ. Δύσκολα τα πράγματα για τα blogs.
Το ερώτημα είναι: τι γίνεται μετά;
Ακριβώς επειδή το πρόβλημα αφορά όλη τη blogόσφαιρα, έσκασαν ιδέες όπως το posterous και το tumblr. Η αποστολή τους είναι να ελαφρύνουν το βάρος από τους ώμους των bloggers. Η απλότητα στον τρόπο χρήσης τους και στην εμφάνισή τους είναι μέρος αυτής της ανάγκης. (Αντίθετα, κινήσεις όπως το Project52 κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Αυξάνουν το άγχος και τονώνουν την παραγωγικότητα μόνο στην αρχή. Στην πορεία μάς γεμίζουν ενοχές.)
Τελικά, νομίζω ότι οι bloggers μετασχηματίζονται σε αυτό που ο Cameron Moll έγινε στο blog του: ένας aggregator που κατά περιόδους γράφει και τα δικά του. Ένα απλούστατο blog που το μόνο που πραγματικά χρειάζεται είναι τα RSS feeds του. Το αρχείο των παλιότερων κειμένων, οι κατηγορίες, το search box είναι προαιρετικά. Ακόμα και τα σχόλια θα μπορούσαν υπό μία έννοια να είναι περιττά.
Με άλλα λόγια: "Με ενδιαφέρουν οι αναγνώστες μου. Θα τους παρέχω ποιοτικό περιεχόμενο, εντός context πάντα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν παίρνω τα credits όσων λέω. Τουλάχιστον είμαι σε θέση να προτείνω κάποια ποιοτικά bookmarks."Eίμαστε τα bookmarks μας. Δηλαδή, δε μας χαρακτηρίζουν μόνο όσα λέμε (και δε λέμε), αλλά και όσα προτείνουμε (και δεν προτείνουμε).
Εντέλει όλο αυτό νομίζω πως μας οδηγεί σε μια πιο ισσοροπημένη κατάσταση, που ενέχει παράλληλα μεγαλύτερη ελευθερία στον blogger. Τον απενοχοποιεί από τις συμβάσεις και του δίνει κι ένα διαφορετικό πεδίο έκφρασης: να προτείνει πράγματα.
Την ίδια στιγμή, το blog με την έννοια που το μάθαμε δε θα πάψει να κυκλοφορεί δίπλα μας. Είναι κι αυτό ένα μέρος της εξέλιξης ...που παραμένει ίδια.
Η επόμενη μέρα των blogs νομίζω ότι θα είναι μια μέρα που το καλό περιεχόμενο στο Διαδίκτυο θα αναδεικνύεται πιο εύκολα, οι bloggers θα είναι πιο απενοχοποιημένοι και πιο υπεύθυνοι και οι αναγνώστες πιο ωφελημένοι. Εξάλλου, κι εμείς ως αναγνώστες, εξελισσόμαστε. Οι σημαντικότεροι από εμάς είμαστε όσοι εγγραφόμαστε στα feeds ενός blog.
'Η από την άλλη, δε βρισκόμαστε παρά σε μια μεταβατική φάση όπου τα blogs μετασχηματίζονται σε κάτι άλλο. Κάτι που δεν έχουμε φανταστεί ακόμα, αλλά που σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον.
Το porcupine letter έρχεται δύο Παρασκευές κάθε μήνα και κάνει τα Σαββατοκύριακα σας να είναι πιο μεγάλα.
Εγγραφείτε στο newsletter το οποίο κανένας δε θέλει να σταματάει να το λαμβάνει. (Για την ακρίβεια: έχουν διαγραφεί 9 παραλήπτες τα τελευταία 4 χρόνια.) Δείτε πώς είναι.