Φακ γκρίκλις
Νομίζω ότι στη λίστα του μίσους μου για πράγματα που αφορούν την καθημερινότητά μου τα greeklish έρχονται πρώτα. Και τα μισώ τόσο πολύ, γιατί τα greeklish σε κάνουν ηλίθιο.
Τώρα αυτό το post μπορεί να το διαβάζουν φίλοι, συνεργάτες, πελάτες, συγγενείς κλπ. αλλά δε με νοιάζει. Δεν υποχρεώνω και κανέναν εξάλλου να γράφει ελληνικά με ελληνικούς χαρακτήρες. Ακούγεται τρομερά παράδοξο αυτό ε; “Ελληνικά με ελληνικούς χαρακτήρες.” Όπως και να’χει, τα greeklish (ειδικά σε δημόσιους χώρους όπως π.χ. στο Facebook) για μένα είναι συνώνυμο εκείνης της αποχαύνωσης που σου κάνει τον εγκέφαλο κιμά και σιγά σιγά σταματάς να σκέφτεσαι. Είναι, επίσης, αγένεια να ταλαιπωρείς τον άλλο να μάθει να διαβάζει με λάθος τρόπο για να σε καταλάβει. Υπερβολές ε;
(Ακολουθεί τυχαίο παράδειγμα)
Αν σε λένε Μιχάλη και γράφεις τ’ ονομά σου “Mixalis” ή ακόμα χειρότερα “Mixalhs”, τότε την την πρώτη φορά διαβάζεται “Μιξάλης” και τη δεύτερη κάπως σαν “Μιξάλς”.
Αυτό τώρα δεν είναι ανωμαλία;
Όπως δεν είναι ανωμαλία και ηλιθιότητα μαζί να επικοινωνείς με ανθρώπους στο εξωτερικό ως “Mixalhs”; Και γιατί δεν το κάνεις ρε μεγάλε “M1x4lhs” να έχεις έτοιμο και το password;
Προφανώς δεν πρόκειται να σταματήσω εγώ το τσουνάμι των greeklish, οπότε δεν τρέχει και τίποτα. Μπορώ να συνεχίσω να λέω τις βλακείες μου.
Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό ξεκίνησε από το συνάφι μας, από ανθρώπους που έγραφαν κώδικα και ταυτόχρονα μιλούσαν σε chats, οπότε η εναλλαγή της γλώσσας όταν γίνεται με ρυθμούς καταιγιστικούς δεν είναι εύκολο πράγμα. Ειδικά αν η κουβέντα γίνεται από 3–4 ανθρώπους την ίδια στιγμή. Βέβαια, το να δουλεύεις και να μιλάς σε chat ταυτόχρονα επίσης δε νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα έξυπνο, αλλά ΟΚ.
Όπως και να’χει, θες η μη προσαρμοστικότητά μου, θες η βεβαρυμένη ηλικία, πες το όπως θες, δεν μπόρεσα τα να συνηθίσω ποτέ. Δε λέω τώρα για τις κομμένες λέξεις του τύπου “t l re tr” που σημαίνει “τι λε ρε τώρα”.
Νομίζω ότι δε χρειάζεται να έχει κάποιος λατρεία για τη γλώσσα για να αποφεύγει τα greeklish. Αρκεί να έχει λίγη κοινή λογική να αντιληφθεί πόσο όλο αυτό φτωχαίνει τη σκέψη και τα εκφραστικά μας μέσα. Εξού και το “ηλίθιος” της πρώτης παραγράφου. Δεν μπορώ να το αποδείξω με πιο πειστικό τρόπο και μάλλον δεν έχω όρεξη να το κάνω κιόλας.
Απλώς φακ γκρίκλις.
