Θύμαμαι ότι όταν αναγκάστηκα να φορέσω γυαλιά για πρώτη φορά στη ζωή μου τα δέχτηκα χωρίς γκρίνιες. Για μένα τότε ήταν πολύ σημαντικότερο να γίνει κάτι και να πλυθεί ο κόσμος γύρω μου -που ήταν τόσο θολός- σε σχέση με οποιαδήποτε ανάγκη να τα προσέχω. Έτσι κι έγινε: ο κόσμος πλύθηκε, αλλά εγώ δεν πρόσεχα τα γυαλιά μου κι έτσι σε μια 5ετία, άλλαξα πολλές φορές, γιατί ή τα ξεχνούσα κάπου ή τα έσπαζα.
Όλα αυτά μέχρι που αγόρασα το προτελευταίο ζευγάρι, το οποίο και λάτρεψα. Πίστευα ότι δε θα μπορούσε κανένα άλλο να μου πηγαίνει πιο καλά και να είναι τόσο όμορφο. Κράτησα εκείνα τα γυαλιά μου 14 χρόνια κι ακόμα τα έχω. Άντεξαν τα πάντα (ακόμα και βολές στο στρατό) και παραμένουν μια χαρά για την ηλικία τους.
Κάποια στιγμή βαρέθηκα όμως. Η μετάβαση στο νέο σκελετό πήρε αρκετούς μήνες, εξαντλητική έρευνα σε τουλάχιστον 20 (!) καταστήματα οπτικών (οι πωλήτριες με έχουν μάθει πια και με αγνοούν επιδεικτικά) και αν καθυστερούσα λίγο ακόμα, μάλλον θα χρειαζόμουν και ψυχολόγο.
Πάντως τα νέα μου γυαλιά μ' αρέσουν πάρα πολύ. Άξιζε ο κόπος. Τώρα μένει να τα ξεχάσω κάπου ή να τα σπάσω για να επιστρέψω στις εφηβικές μου συνήθειες.
Το porcupine letter έρχεται δύο Παρασκευές κάθε μήνα και κάνει τα Σαββατοκύριακα σας να είναι πιο μεγάλα.
Εγγραφείτε στο newsletter το οποίο κανένας δε θέλει να σταματάει να το λαμβάνει. (Για την ακρίβεια: έχουν διαγραφεί 9 παραλήπτες τα τελευταία 4 χρόνια.) Δείτε πώς είναι.
