Ένα ταξίδι στην Αθήνα με φωτογραφίες
Βρέθηκα στην Αθήνα για 2μιση μέρες. Οι λόγοι ήταν και επαγγελματικοί και προσωπικοί. Πρόλαβα να κάνω πολύ λιγότερα πράγματα απ’ όσα ήθελα και να μη δω τελικά όλους τους φίλους και συνεργάτες. Τουλάχιστον έβγαλα κάποιες καλές φωτογραφίες.
Το ταξίδι ξεκίνησε με τη γνωστή καλή μούχλα της Θεσσαλονίκης.
Στην απογείωση βελτιώθηκαν κάπως τα πράγματα.
Όσες φορές κι αν νιώσεις την απογείωση, πάντα είναι κάτι ξεχωριστό.
H Λάικα, αν και μεγαλωμένη πια, είναι πάντα εκεί. Ποτέ δεν έχω ξαναδεί πιο φιλικό και υπάκουο doberman. Ακούει και τους ψιθύρους και συμπεριφέρεται ανάλογα. Φανταστικό σκυλί και παρέα. Οικογένεια. Μακάρι να ζήσει όσο περισσότερο γίνεται.
Η κίνηση πάντως της Αθήνας την κάνει εντελώς ανυπόφορη. Νομίζω ότι αν έπρεπε να κατέβω μόνιμα στον τόπο από τον οποίο ξεκίνησα, η προσαρμογή θα ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Πιστεύω ότι η ποιότητα της ζωής είναι σημαντικά χειρότερη. Η πόλη είναι απάνθρωπη. Άναρχη, προχειροφτιαγμένη και με εξαφανισμένη πολιτισμική ιδιοσυγκρασία. Ο κόσμος είναι στα όριά του. Ένα τσαφ θέλει η φάση για να γίνει σφαγή.
Το Ηράκλειο, η γειτονιά μου, είναι αγνώριστο. Λυπάμαι πάρα πολύ για το μέρος που μεγάλωσα. Όλες μου οι αναμνήσεις κοντεύουν να σβήσουν. Αυτό είναι η σύγχρονη πόλη;
Το Μετρό και ο Προαστιακός δεν είναι απλώς χρήσιμα. Είναι απολύτως απαραίτητα. Δε θέλω καν να σκέπτομαι τι θα γινόταν, αν δεν υπήρχαν τα μέσα αυτά. Και όπως και να το κάνουμε, το τρένο έχει άλλη χάρη.
Στο αεροδρόμιο πάντα ήθελα ν’ ανέβω στον ημιόροφο και να δω το μικρό μουσείο που στεγάζεται εκεί. Ούτε αυτή τη φορά τα κατάφερα καθώς ήταν κλειστό για επισκευές. Τουλάχιστον έμεινε το άγαλμα της κόρης του Ευθίδικου. Τέτοια μικρά αγάλματα φτιάχνονταν για να τιμήσουν οι αρχαίοι Αθηναίοι την προστάτιδα Θεά τους, την Αθηνά.
Επιστροφή σε μια τρομερά πιεστική λίστα πραγμάτων που πρέπει να γίνουν. Όλα όμως είναι για καλό. Τα λέμε την επόμενη φορά που θα ξανάρθω και θα ‘ναι καλύτερα.
