Ernesto Valverde: η νίκη του καλού
Ο Ernesto Valverde είναι ένας προπονητής ποδοσφαίρου. Είναι Ισπανός και πριν από αρκετά φεγγάρια είχε περάσει κι από μία ελληνική ομάδα. Έτσι τον μάθαμε. Αυτές τις μέρες ο Valverde έγινε ο πρώτος προπονητής της Barçelona. Όλοι την ξέρουμε την Barçelona, έτσι δεν είναι;
“Ποιον τον νοιάζει το ποδόσφαιρο;” θα μου πεις… Όμως αυτό εδώ το post δεν είναι για το ποδόσφαιρο.
Slow and steady wins
Ο Valverde ως προπονητής πήγαινε σιγά σιγά. Ανέβαινε σταθερά χρόνο με το χρόνο και πέτυχε σχεδόν σε όλες τις ομάδες από τις οποίες πέρασε. Του ‘χουν βγάλει το παρατσούκλι “txingurri”, που στα βάσκικα σημαίνει “μυρμήγκι” εξαιτίας της μεγάλης εργατικότητάς του.
Κάποια μέρα τσακώθηκαν οι θεοί του ποδοσφαίρου κι από την καραμπόλα που προέκυψε ο τύπος αυτός βρέθηκε στην Ελλάδα. Δεν είχε βγει ποτέ από την πατρίδα του μέχρι τότε. Τα χρόνια που έμεινε εδώ πήρε και κυρίως έδωσε πολλά πράγματα. Έφυγε, παρότι αντιμετωπιζόταν ιδανικά, γιατί ήθελε να βρίσκεται κοντά στην οικογένεια του και ειδικά στο ένα του παιδί που αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ίσως και γιατί ήξερε ότι του άξιζε κάτι καλύτερο.
Αυτός ο άνθρωπος πέρασε μέσα από το βούρκο του ελληνικού ποδοσφαίρου (ή του ποδοσφαίρου γενικώς, αν θες) και βγήκε ακόμα πιο καθαρός.
Η Barçelona, αυτός ο τεράστιος ποδοσφαιρικός οργανισμός τον κυνηγούσε χρόνια. Όμως αυτός αρνούνταν γιατί είχε δώσει το λόγο του να μείνει στην ομάδα που ήταν πριν. Το λόγο του. Σαν ψέμα ακούγεται.
Η Barça τον περίμενε. Και τον περίμενε και τον περίμενε για χρόνια. Ποια, η ομάδα για την οποία ένας προπονητής θα έδινε και το ένα του νεφρό να βρίσκεται εκεί.
Όποιος το ψάξει λίγο θα βρει κι άλλα τέτοια περιστατικά που δείχνουν το χαρακτήρα του ανθρώπου.
Μια ιστορία με καλό τέλος
Δεν έχω ακούσει κάποιον που να μην εκτιμά τον Valverde. Δεν έχω ακούσει γενικώς κακή κουβέντα γι’ αυτόν. Τι λένε; Ότι είναι ένας άνθρωπος με ήθος. Ότι είναι ακριβοδίκαιος. Ντόμπρος, ειλικρινής και τίμιος. Ισορροπημένος και σοβαρός αλλά και πολύ συχνά χαμογελαστός. Και βέβαια “txingurri”.
Ψάχνω να βρω την τελευταία φορά που άκουσα αυτές τις ωραίες λέξεις δίπλα δίπλα για κάποιον άλλον γνωστό σε ένα ευρύ κοινό και δεν μπορώ να βρω πότε ήταν.
Λένε ότι αυτοί που τους συμπαθούν όλοι είναι μέτριοι ή ξενέρωτοι. Bullshit.
Ένα πράγμα ξέρω: αν ο señor Ernesto είναι έτσι όπως λένε, τότε το να ηγείται μίας εκ των πέντε πιο μεγάλων ομάδων του κόσμου είναι μια μεγάλη νίκη του καλού.
Αυτό που ο κόσμος ζει σήμερα είναι να γυρνάει σαν δαρμένο σκυλί, φοβισμένο από τα πάντα. Να μην ακούει μια καλή κουβέντα, να κυριαρχεί το μίσος.
Έχουμε απερίγραπτα μεγάλη ανάγκη να βλέπουμε το καλό να επιβραβεύεται. Να νικάει που και που. Για μια φορά ο μαγνήτης που μας τραβάει να είναι προς στη σωστή κατεύθυνση.
Η ιστορία αυτού του Ισπανού είναι μια ωραία ιστορία. Μια ιστορία που στο τέλος νικάνε οι πραγματικά καλοί άνθρωποι. Εκεί που ο κόσμος φλέγεται από την ανοησία, την ευτέλεια και την κακία να έρχεται ένας μικροκαμωμένος, χαμογελαστός τυπάκος, που οι φλόγες δεν αγγίζουν. Να προχωράει ήρεμα κι ωραία και να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει, το σωστό.
Οι μύθοι είναι για να καταρρίπτονται. Νομίζω όμως ότι ο Valverde είναι τόσο ωραία ανθρώπινος που δε θα γίνει μύθος ποτέ. Αυτό είναι το καλύτερο.