20.05.2008

Κάθε μέρα μια μάνα κι ένα παιδί

Όμως δεν είναι. Δεν μπορεί καλά καλά να περπατήσει και να μιλήσει. Ούτε που ξέρω πως λέγεται αυτό από το οποίο πάσχει. Η μάνα του κρατάει τη σάκα και το σπρώχνει απαλά προς τη σωστή κατεύθυνση με ένα βλέμμα απόγνωσης. Κοιτάζει δεξιά - αριστερά μην τους βλέπει κάποιος. Κανένας δεν τους βλέπει. Το παιδί σχεδόν σέρνεται στο δρόμο και βγάζει κάποιους ήχους μεταξύ ομιλίας και πόνου. Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μη λυπάται με την εικόνα αυτή. Και δεν ξέρω ποιος Θεός το επιτρέπει αυτό. Θα μπορούσες να είσαι εσύ στη θέση του ή ακόμα χειρότερα αυτό το παιδί να είναι το δικό σου παιδί. Αν ήμουν πολιτικός, θα προσπαθούσα να τους κάνω τη ζωή πιο καλή. Αν ήμουν γιατρός, θα έκανα τα πάντα να διώξω λίγο από τον πόνο τους. Όμως δεν είμαι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ακούγεται γελοίο, αλλά θα με έκανε καλύτερο άνθρωπο, αν μπορούσα να σχεδιάσω και να υλοποιήσω ένα website που να μπορεί αυτό το παιδί να δει μόνο του και να ξεχαστεί λίγο. ΟΚ, το είπα ήδη - ακούγεται γελοίο.