Το δύσκολο και καλό 2015
Το 2015 ήταν μια χρονιά δύσκολη. ”Σιγά το νέο”, θα μου πεις και θα έχεις δίκιο. Αλλά ο καθένας τα δικά του λέει, αυτά τον αφορούν πιο πολύ.
Το καλοκαίρι εκείνο
Μετά από μεγάλη προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια κατάφερα ο τρόπος που δουλεύω, και κατ’ επέκταση η ίδια η δουλειά, η μπίζνα που λένε, να μην επηρεάζεται σοβαρά από το τι συμβαίνει στον έξω κόσμο. Να υπάρχουν δηλαδή, όσο αυτό γίνεται, κάποια μαξιλαράκια ασφάλειας.
Αυτό φέτος γύρω στο καλοκαίρι, εκείνες τις ευχάριστες μέρες των capital controls, εξαφανίστηκε όπως χάνεται η όαση που νομίζεις ότι βλέπεις στην έρημο. Αλλά ας μην είμαι πλεονέκτης: με όσα γίνονταν εκείνες τις μέρες το ότι αποφύγαμε τις επισκέψεις στους ψυχολόγους, όσοι τις αποφύγαμε τέλος πάντων, είναι μία νίκη όπως και να’χει.
Όλα αυτά πάντως ήταν μια ωραία ευκαιρία να δεις πόση αληθινή, αγνή ανοησία κυκλοφορεί στα timelines σου στο Facebook και στο Twitter. Όπως ήταν και μια ευκαιρία να αντιληφθείς ότι πολλοί άνθρωποι που συμπαθείς τελικά είναι κατευθυνόμενοι: άγρια προσγείωση.
Αυτό το ωραίο καλοκαίρι θα το θυμόμαστε για πάντα νομίζω. Ήταν η περίοδος που πολύς κόσμος την έκανε για άλλες, λιγότερο εξωτικές περιοχές του χάρτη κι άλλος τόσος κρατάει τις βαλίτσες στο χέρι και τα εισιτήρια έχουν απλώς την ημερομηνία ανοιχτή.
Έχεις βέβαια και το βλάκα στη διαφήμιση να λέει “Μα πού να πάω να φύγω; Έξω θα είμαι ξένος.” Εντάξει, από αυτό δεν κινδυνεύεις φίλε. Άλλο τώρα που ό,τι συμβαίνει μέσα είναι φαιδρό.
Ειδικά αν είσαι ελεύθερος (“ελεύθερος” λέει, χαχαχαχα) επαγγελματίας. Βασικά, αν είσαι αυτό το κατάπτυστο πράγμα είσαι αυτόματα και ένοχος, ένας απατεώνας, που πρέπει να τιμωρείται με κάθε ευκαιρία. Πάντα έτσι είναι όλα αυτά τα χρόνια που ζω το έργο, πάντα λες ότι δεν έχει άλλο, βρήκαν όλα τα κόλπα για να σε ξεζουμίζουν, αλλά ξεχνάς ότι παίζεις στο Pro level: τα παιδιά πάντα θα βρίσκουν κάτι νέο, κάτι πιο παράλογο και ειδεχθές για να μάθεις. Να μάθεις να μη γίνεσαι κάτι χρήσιμο στην κοινωνία π.χ. ένας συνδικαλιστής.
Όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος: ”Να σκεφτείς πριν μπω στη φυλακή ήμουν ένας τίμιος άνθρωπος” έλεγε ο Andy Dufresne στο The Shawshank Redemption. Αυτό ακριβώς. Πριν γίνεις ελεύθερος επαγγελματίας ήσουν ένας τίμιος άνθρωπος. Μετά πρέπει να προσπαθείς να μείνεις τέτοιος. Πολλές φορές σκέπτομαι πως τελικά το πρόβλημα ποιο είναι: είναι ότι το να μάθεις να κλέβεις σωστά θέλει πολλή προπόνηση κι εγώ δεν έχω χρόνο και αρνούμαι να καταναλώσω ενέργεια γι' αυτό το πράγμα.
Όμως εντάξει, όλα καλά
Παρ’ όλα αυτά το 2015 ήταν επαγγελματικά μια καλή χρονιά. Ήταν μια πολύ καλή χρονιά για να είμαι ακριβής. (Να νιώθω κι άλλο ένοχος; Μπα.)
Και ήταν μια καλή χρονιά για δύο λόγους, όπου ο ένας ανατροφοδοτούσε τον άλλο.
- Πήρα πολύ καλές, μάλλον τις καλύτερες που έχω πάρει ποτέ, επαγγελματικές αποφάσεις.
Αυτό οφείλεται σε έναν πολύ περίεργο λόγο: Έτρεχα. Κυριολεκτικά. Κάθε πρωί έβαζα αθλητικά κι έβγαινα στους δρόμους. Αυτό με έσωσε.
Κάθε μέρα σε αυτή τη χρονιά η Ελλάδα έκανε ό,τι μπορούσε για να γεμίζει τα μπουκαλάκια του stress και της έντασης. Και κάθε πρωί το τρέξιμο τα άδειαζε.
Αυτό με έκανε να είμαι συνεχώς σε καλή κατάσταση, άρα και να σκέπτομαι πιο σωστά. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά σε διαβεβαιώνω ότι συμβαίνει. Κι επειδή θέλω να συνεχίσει να συμβαίνει, συνεχίζω κι εγώ να τρέχω. - Δούλεψα πολύ ομαδικά και πολύ καλά.
Οι συνεργασίες, οι ομάδες είναι δύσκολα πράγματα. Ίσως το πιο δύσκολο απ’ όλα. Δεν ήταν ούτε ροζ ούτε εύκολο κι ακόμα είμαι στην αρχή. Όμως όλοι όσοι ήθελαν να δουλέψουμε μαζί ήταν καλοί επαγγελματίες αλλά πάνω απ’ όλα σωστοί άνθρωποι. Και ξέρεις, αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί και στη δουλειά και γενικώς.
Τώρα, εγώ ήμουν διπλά τυχερός γιατί και οι άνθρωποι που με προσέγγισαν για να δουλέψω γι' αυτούς (αποφεύγω τον όρο "πελάτες", δε μου κάνει) ήταν φανταστικοί. Με εξαίρεση ένα flop (πάντα μια καλή χρονιά έχει κι ένα γερό flop) όλα τα projects, μικρά και μεγάλα πήγαν πολύ καλά, πολύ γλυκά.
Έτσι, μπορώ να είμαι ακόμα πιο αισιόδοξος για την επόμενη χρονιά.
Το μάθημα της χρονιάς
Δεν το λέω επειδή το έλεγε ο Frankie, αλλά επειδή έτσι προέκυψε και προέκυψε πολύ έντονα: Do it your way.
Μπορείς πάντα να κοιτάς πώς το κάνουν οι άλλοι, αλλά μην πλησιάσεις πολύ. Θα καείς. Ο καθένας από εμάς ζει αυτό που ζει στο δικό του οικοσύστημα. Με τις δικές του ευκολίες και τις δικές του δυσκολίες. Οι συνθήκες ποτέ δεν είναι ίδιες.
Μέσα στο 2015 λοιπόν, συνέχισα να εκτιμώ και σπάνια να θαυμάζω τους ανθρώπους του χώρου, αλλά σταμάτησα εντελώς να παρακολουθώ τι λένε για τη δουλειά. Τι πρέπει να κάνεις, τι να αποφεύγεις, ποια κριτήρια να έχεις κ.λπ. Μια πλήρης και ίσως καθυστερημένη απομυθοποίηση. Αλλά είναι καλό πράγμα αυτό, γιατί εστιάζεις στο δικό σου και το φτιάχνεις όσο μπορείς πιο καλά.
Και 2–3 τελευταία πραγματάκια
Μέσα στο 2015 κρατάω και τα εξής άσχετα μεταξύ τους:
- Το τέλος του Mailbox. Τι ήταν να γράψω καλά λόγια; Πάει, χάθηκε. Νέους email clients θα βρούμε. Όμως ο τρόπος που αντιμετώπισε το όλο πράγμα το Dropbox ήταν απαράδεκτος. Τώρα πια έχω πολλές αμφιβολίες και γι’ αυτό. Καλό μάθημα για το τι σημαίνει support σε ένα startup.
- Το καλύτερο πράγμα που έχω δει τα τελευταία χρόνια στον κόσμο του CSS λέγεται Flexbox. Το Flexbox αλλάζει εντελώς τον τρόπο που σχεδιάζεις websites. Εντελώς όμως. Απίθανο πράγμα. Στο redesign αυτού του site το Flexbox θα είναι παντού.
- Δεν ξέρω πώς ξαναρχίζεις να γράφεις όταν έχεις σκουριάσει. Δεν έχω κανένα κόλπο. Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι ακόμα και σήμερα που το status update στο Facebook είναι ανίκητο, τίποτα δεν είναι σαν το δικό σου blog. Το site σου είναι το σπίτι σου. Τι είναι καλύτερο από το σπίτι σου;
- Αν θες να δεις δύο ταινίες να σου καθαρίσουν το μυαλό και μετά να μείνουν εκεί, δες το La grande belezza και το Youth. Δεν ήξερα τον Paolo Sorentino, αλλά τώρα που τον έμαθα θα τις δω όλες του.
Καλή χρονιά με υγεία και γέλια.
