Τη διάλεξα ανάμεσα στα άλλα 4 αδέλφια της. Μου έκλεινε το μάτι από τη φωτογραφία. Μου την χάρισε ένα ζευγάρι από την Αθήνα, αφού μιλήσαμε μέχρι τότε αρκετές φορές στο τηλέφωνο και τα παιδιά βεβαιώθηκαν ότι θα της φερόμουν καλά. Οι άνθρωποι ήρθαν μέχρι τα Τέμπη για χάρη μου/της. Ε θα ήταν προκλητικό να τους ζητήσω να φτάσουν στη Θεσσαλονίκη. Η κοπέλα έκλαιγε όταν την αποχωριζόταν. Με το που την έφερα σπίτι κρύφτηκε μέσα (όχι πίσω, μέσα) στο ψυγείο, δίπλα στο μοτέρ. Είχα πάθει σοκ μέχρι να τη βρω. Την έβγαλα από εκεί και ασφάλισα το χώρο. Δε θα ξεχάσω ποτέ το άγχος ότι έχασα τη γάτα μου, ενώ μόλις την είχα πάρει. Τον πρώτο χρόνο ήμασταν κολλητοί. Το δεύτερο την αδίκησα. Έλειπα πάρα πολλές ώρες από το σπίτι. Η Ρωξάννη αγρίεψε και έγινε απότομη κι επιθετική ανά στιγμές. Τα 2 τελευταία χρόνια πάω να ισοφαρίσω το λάθος. Σε καλύτερους χώρους, σε μεγαλύτερο μπαλκόνι και πολλές ώρες μέσα στο σπίτι. Στο γραφείο να μην αποχωρίζεται την καρέκλα μου, αν και τώρα τελευταία προτιμά να κάθεται πάνω στο MacBook και να σχεδιάζει websites. Ένα καλοκαίρι που την κράτησαν οι δικοί μου όσο ήμασταν διακοπές, μετά από μια άγρια μάχη με τη Λάικα, το doberman του άλλου σπιτιού στην Αθήνα, η Ρωξάννη εξαφανίστηκε. Ήμουν σίγουρος ότι θα την πατούσε κάποιο αυτοκίνητο με την πρώτη ευκαιρία. Τελικά κρύφτηκε ανάμεσα σε κάτι τσιμεντόλιθους, έβγαινε για να φάει και ξαναχανόταν. Με το που επέστρεψα και τη φώναξα, ήρθε κι έπεσε πάνω μου με όση δύναμη είχε.