Αυτά που κάνει κάθε αλήτης
Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, το Ηράκλειο καίγονται. Όλη η Ελλάδα καίγεται. Όλο αυτό είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα ακόμα χτύπημα των γνωστών-άγνωστων. Που, μεταξύ μας, είναι όλοι γνωστοί. Οι αρχηγοί τους είναι υπάλληλοι μιας διεφθαρμένης πολιτικής εξουσίας που τους χρειάζεται και τους χρησιμοποιεί ανάλογα. Εδώ έπιασαν ολόκληρο Σαντάμ, δεν μπορούν να πιάσουν 100 παιδάκια; Ποιον κοροϊδεύουν; Όμως αυτό πάει παραπέρα. Όλη αυτή η οργή είναι αποτέλεσμα της πίεσης που δέχονται πολλοί άνθρωποι για πολύ καιρό. Η απόγνωση, ο θυμός, το μαύρο διαφαινόμενο μέλλον κάποια στιγμή θα έσκαγαν. Ε εσκασαν τώρα. "Μα είναι δυνατόν φυσιολογικοί άνθρωποι να καταστρέφουν περιουσίες ανθρώπων που δε διαφέρουν και πολύ από τους ίδιους;" Είναι, όταν η πίεση είναι μεγάλη και καθώς βρίσκεσαι μέσα στο πλήθος πιστεύεις ότι η ευθύνη που σου αναλογεί είναι μικρότερη. Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω, προσπαθώ να εξηγήσω. Θέλει πολλά κιλά ανοησία για να το κάνεις, αλλά αυτό ποτέ δε μας έλειψε. Χαίρομαι που βλέπω μαθητές να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται και να θρηνούν με τον τρόπο τους ένα συμμαθητή τους. Στην ουσία θρηνούν και το μέλλον τους. Θα ήθελα να βλέπω και τους γονείς τους να είναι κοντά, να τους προστατεύσουν και να τους παροτρύνουν να μην τα παρατήσουν. Θα ήθελα να μπορούν να τους μάθουν ότι οι ηλίθιοι που καίνε τα αυτοκίνητα, τα καταστήματα και τις περιουσίες των συνανθρώπων τους είναι ό,τι χειρότερο. Είναι άθλιο να καταστρέφεις αυτό που πήρε στον άλλο μια ζωή να χτίσει. Ποιος θα τους σώσει από τη δική τους οργή; Κάποιοι ακόμα πρέπει να πληρώσουν για όλα αυτά. Οι άνθρωποι που ήταν ανάλγητοι όταν καιγόταν όλη η Ελλάδα, που εξευτέλισαν τη δημόσια υγεία, που μας είπαν φαιδρά πράγματα για να μας πάρουν κι άλλα χρήματα, που έκαναν πλιάτσικα με τους φίλους τους που μοιράζονται την πολιτική εξουσία εδώ και χρόνια και κρυφογελάνε πίσω από την πλάτη μας. Όμως ο πιο υπεύθυνος από τους υπεύθυνους είναι αυτός που βλέπεις κάθε μέρα στον καθρέφτη. Εσύ ψηφίζεις, εσύ έχεις δύναμη στα χέρια σου. Μη μου το παίζεις αγωνιστής, αλλά μπροστά στην κάλπη θυμάσαι ξαφνικά εκείνη τη θεσούλα στο δημόσιο που σου έταξε το βύσμα σου, άρα και αυτή τη φορά θα κάψεις το πιο δυνατό σου χαρτί. Το βύσμα σου δε θα βρεθεί ποτέ στη θέση του 15χρονου, δε θα τον βρει ποτέ καμία σφαίρα, γιατί το βύσμα σου είναι μακριά απ' όλα αυτά. Εσύ, εγώ ή (ακόμα χειρότερα) τα παιδιά μας μπορεί όμως να βρεθούμε στο δρόμο μιας σφαίρας.Μου λέγαν "βγες" και πού να βγώ;
Μου λέγαν "μίλα" - τι να τους πω;
Εγώ φιλήσυχος πολίτης
Μ' αστυνομία και με δικαστές
Σχέση δεν είχα εγώ ποτές
Μ' αυτά που κάνει κάθε αλήτης
Γιατί αυτό το post έχει διαφορετικό design από το υπόλοιπο website; Αν διαβάζεις από τον Feed reader σου, μπες και δες το design του.