All that Jazz
Δεν είναι πολλά τα πράγματα που ευχαριστιέσαι όσο περνάνε τα χρόνια. Ειδικά όταν μειώνονται τα πράγματα που βλέπεις για πρώτη φορά. Όταν είσαι μικρός κάθε νέο είναι κι ένα μικρό θαύμα. Μεγαλώνοντας αυτά τα μικρά θαύματα ολοένα και λιγοστεύουν. Παλιότερα πίστευα ότι έχω ακούσει όλα τα είδη της μουσικής, ξέρω τι μου αρέσει, τα έχω τακτοποιήσει στο μυαλό μου και τέλος. Αλλά, όχι, δεν το είχα υπολογίσει καλά. Κατά τη διάρκεια κάποιου σεισμού η Jazz άλλαξε θέση και ήρθε μπροστά μπροστά. Ήταν ένα μικρό θαύμα.
Το να προσπαθείς να εξηγήσεις γιατί σου αρέσει μια μουσική είναι λίγο ανωμαλία. Αλλά για κάποιο λόγο θέλω να το καταλάβω. Νομίζω ότι με την Jazz (και μαζί της με τις παραλλαγές της όπως Swing, Bossa Nova, Blues Jazz) κόλλησα για τρεις λόγους.
Το αντίδοτο
Γιατί, αν και απολύτως παράλογα, την είδα ως αντίπαλο δέος στα μπουζουκοκλαρίνα. Πάντα ήμουν ο ηλίθιος απροσάρμοστος της παρέας που αρρώσταινε με αυτά που γουστάρει ο υπόλοιπος κόσμος. Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος, ευτυχώς με το πέρασμα του καιρού ξεθωριάζει το στίγμα μας. Η Jazz λοιπόν, λειτούργησε ως κάτι πολύ πιο κομψό, κάτι με περισσότερο γούστο. Είτε παίζουν τρεις άνθρωποι στο δρόμο είτε μια ορχήστρα με 20 μουσικούς, η εικόνα της μουσικής (εκτός από τον ήχο της) είναι σαν έχεις φάει πολύ ξύλο και να έρχεται κάποιος να σου κλείνει τις πληγές. Ανακουφιστικό.
Boost
Γιατί ποτέ δε με έριξε η μουσική αυτή. Έχω βρει πολλά Jazz κομμάτια που δε μου αρέσουν κι άλλα που με κουράζουν, αλλά κανένα που να με καταθλίβει. Κάθε κομμάτι που παίζει εδώ είναι boost καλής διάθεσης. Βέβαια, το τι σημαίνει “καλή διάθεση” ορίζεται διαφορετικά από τον καθένα προφανώς. Εγώ το ορίζω μέσα από αυτό το playlist:
Μια ωραία κυρία
Γιατί η Jazz στο μυαλό μου είναι μία κυρία που τραγουδάει, ενώ οι άντρες παίζουν μουσική κι αυτό είναι μια πολύ ωραία εικόνα. Εντάξει, πάντα θα υπάρχει κι ένας αυτοκράτορας Sinatra που θα βγαίνει και θα μαγεύει τα πλήθη, αλλά θα είναι η εξαίρεση. Μια καλή ορχήστρα χρειάζεται μια σπουδαία γυναίκα για να κάνει σωστά τη δουλειά. Την Ella Fitzgerald, την Julie London ή την Diana Krall. Ή την Florence Welch.
Ωραία πράγματα.
