Ωραίες σειρές: Mindhunter
Δυσκολεύομαι πολύ με τις σειρές, δεν τις συμπαθώ, κυρίως γιατί σε δεσμεύουν σε σχέση με μια ταινία. Αλλά αν σε μία σειρά υπάρχει το όνομα David Fincher, είναι δύσκολο να την αγνοήσεις. Ο οποίος Fincher, συμμετέχει στο Mindhunter ως παραγωγός και σε λίγα επεισόδια ως σκηνοθέτης. Ο βασικός σηνοθέτης είναι ο Joe Penhall.
Τώρα, David Fincher βασικά σημαίνει θρίλερ. Αλλά θρίλερ ήταν το Fight Club, θρίλερ ήταν και το Seven. Το Mindhunter είναι πολύ κοντά στο Zodiac. Αν έχετε δεί το Zodiac και σας άρεσε, τότε θα σας αρέσει κι αυτό.
Story
Δεκαετία '70. Στο FBI γεννιέται η ιδέα ότι θα βρεις έναν serial killer πολύ πιο αποτελεσματικά, αν μπορέσεις να καταλάβεις πώς δημιουργείται αυτός. Να μπεις δηλαδή στο μυαλό του. Μια ιδέα που στην αρχή θεωρείται αστεία, αλλά στην πορεία γίνεται όλο και πιο ισχυρή.
Δύο πράκτορες του FBI λοιπόν, σε στενή συνεργασία με μια ψυχολόγο, ξεκινάνε να παίρνουν συνεντεύξεις από serial (ή όπως τους λένε στην αρχή, sequence) killers: σε τι περιβάλλον μεγάλωσαν, πώς ήταν η οικογένειά τους, τι τους πήγαινε προς το έγκλημα, πώς το έκαναν και γιατί επέστρεφαν στον τόπο του εγκλήματος.
Αλλά όλο αυτό πρέπει να γίνει μεθοδικά. Έτσι φτιάχνουν ένα προκαθορισμένο set ερωτήσεων, αλλά σχεδόν σε κάθε συνέντευξη υπάρχει και αυτοσχεδιασμός ανάλογα την περίπτωση.
Στην πορεία δεν πάνε όλα καλά, γίνονται λάθη, αλλά είναι φανερό ότι αυτή η νέα μέθοδος να προσεγγίσεις τους serial killers λειτουργεί.
Την ίδια στιγμή αυτοί οι τρεις βασικοί ήρωες έχουν και μια ζωή έξω από τη δουλειά. Η τουλάχιστον προσπαθούν να έχουν. Γιατί όπως και οι κανονικοί άνθρωποι δεν κάνουν τα πάντα σωστά. Κι έτσι η ζωή τους μπορεί να πάει καλά, μπορεί όμως να πάει και πολύ χάλια.
Τι μου άρεσε και τι δε μου άρεσε στο Mindhunter
Η πλοκή, η ένταση, το μυστήριο ήταν καταπληκτικά. Αγωνία υπάρχει συνεχώς, αλλά δεν υπάρχει υπερβολική έκθεση σε βίαιες σκηνές. Το παιχνίδι είναι καθαρά ψυχολογικό.
Κάτι άλλο πάρα πολύ ωραίο είναι η ισορροπία μεταξύ των τριών βασικών ηρώων. Ο καθένας με τον τρόπο του συμβάλλει στο να προχωρήσει η ιστορία. Όπως πολύ ωραία εντάσσονται και οι διάφοροι serial killers που παρουσιάζονται στη σειρά.
Από τα πιο αγαπημένα μου σημεία της σειράς είναι οι χαρακτήρες: και ικανοί και αδύναμοι. Κανένας δε δίνει μαγικές λύσεις, η πρόοδος προχωράει μέσα από τη συνεργασία, την προσπάθεια και καμιά φορά τη σύγκρουση. Αλλά και από το ένστικτο. Οι ήττες που δέχονται οι χαρακτήρες και στη δουλειά αλλά κυρίως στην προσωπική ζωή τους είναι ήττες που δεχόμαστε όλοι μας.
Φοβερή μεταφορά της δεκαετίας του '70 και με τα ρούχα των ηθοποιών και με τη μουσική και με το όλο στυλ.
Αν άλλαζα κάτι, θα ήταν δύο πράγματα.
Το πρώτο είναι ο ηθοποιός του βασικού χαρακτήρα, ο Jonathan Groff: σίγουρα καλός, ειδικά στον πρώτο κύκλο, αλλά μπροστά στους άλλους, Holt McCallany & Anna Torv, μοίαζει λίγο αδύναμος. Ίσως γιατί αυτοί οι δύο είναι φανταστικοί.
Η διάρκεια των επεισοδίων: πιστεύω ότι τα περισσότερα θα μπορούσαν να είναι κάνα 10λεπτο πιο σύντομα.
Συμπέρασμα
Όλη η σειρά είναι βασισμένη σε ένα βιβλίο γραμμένο από έναν πραγματικό πράκτορα του FBI που ασχολήθηκε με το θέμα. Είναι ένα καταπληκτικό ψυχολογικό θρίλερ με το απόλυτο στυλ Fincher και με μεγάλες βουτιές στα μυαλά των ανθρώπων που έκαναν ειδεχθή εγκλήματα.
