Telegraph Road
Όλοι φτάσαμε στους Dire Straits από τη μεγάλη λεωφόρο που άνοιξαν το Money for Nothing και το Walk of Life. Χωρίς αυτά δε θα γινόταν τίποτα. Αλλά για κάποιο λόγο τα ξεπέρασα γρήγορα. Αυτός ο τύπος με το δύσκολο όνομα και την κιθάρα που ακουγόταν όπως καμία άλλη, λογικά είχε κι άλλα να πει. Ωραία ανακάλυψη για έναν teenager, έτσι;
Το Telegraph Road δεν έχω ιδέα πώς είχε μπει σε κάποια από τις κασέτες μου. Είχα το Brothers in Arms κι ακόμα το εξερευνούσα, αλλά το Telegraph Road (και μάλιστα το τότε ψιλοσπάνιο live από το Alchemy) ανήκε σε άλλο δίσκο. Μιλάμε προφανώς για όχι αγορασμένες κασέτες, κάποιος φίλος φίλου την είχε γράψει. Έτσι μαθαίναμε τότε την μουσική. Τα αγγλικά τα μαθαίναμε ακούγοντας τους στίχους. Γράφαμε ό,τι καταλαβαίναμε σε ένα τετράδιο και τους αντιπαραβάλλαμε με τους στίχους που είχαν βρει οι άλλοι φίλοι.
Το story του τραγουδιού ήταν καθαρά Αμερικάνικο, κοντινό με τις ιστορίες του τότε θεού μου Springsteen, κι έτσι πίστεψα ότι οι Dire Straits ήταν κι αυτοί Αμερικάνοι. Πέρασαν χρόνια μέχρι να μάθω με λίγη απογοήτευση ότι είναι Βρετανοί. Πέρασαν άλλα τόσα χρόνια όταν συνειδητοποίησα ότι τελικά οι αγαπημένοι μου στο 90% ήταν από τη Μεγάλη Βρετανία κι όχι από την Αμερική.
Αλλά 13 λεπτά κομμάτι ρε φίλε… Πώς να το παίξει το ραδιόφωνο; Τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό που δε χωράει σε 5-6 λεπτά;
Για τον Mark Knopfler διάβαζα πολλά χρόνια μετά ότι είναι ο πιο λυρικός της rock, ότι είναι υποβλητικός, ότι σε ζαλίζει με το στυλ του, αλλά τελικά είναι πάρα πολύ απλός.
Το Telegraph Road είναι όλα αυτά, αλλά τελικά όσες λέξεις κι αν ξέρεις δεν μπορείς να το πλησιάσεις μέχρι να το ακούσεις. Είναι 13 λεπτά, αλλά θα μπορούσε να είναι και 20, μπορεί και παραπάνω αν χρειαζόταν.
Πώς είναι το τρένο που πάει πάνω στη γραμμή και σε κάποια διασταύρωση τραβάει ο τύπος τον μοχλό κι αυτό αλλάζει πορεία; Αυτό έγινε σε μένα με το Telegraph Road.
“Αυτό είναι η μουσική μου”, λες. “Αυτό είναι από εδώ και πέρα το όνομα μου, έτσι θέλω να συστήνομαι.” Είσαι σίγουρος ότι ανακάλυψες τον θησαυρό και δεν το συζητάς και πολύ, το κρατάς για λίγους. Έτσι αθώα είναι τότε τα πράγματα.
Το πιο ωραίο είναι όταν συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι μόνο η αρχή. Μετά έρχονται κατά πάνω σου σαν κύματα Το Tunnel of Love, το Private Investigations, το Your Latest Trick, το On Every Street και τα άλλα (ποιο να πρωτοπείς;) και λες ότι δε θες να τελειώσει ποτέ αυτή η θάλασσα.
Τόσα χρόνια παρέα, τόσα τραγούδια, ήμασταν μικροί και μεγαλώσαμε, αλλά μεγαλώσαμε καλά με τον Knopfler. Ακόμα συνεχίζει, το παίξιμο του στην κιθάρα παραμένει κρυστάλλινο. Είναι ένας από τους 3-4 μουσικούς που θα ήθελα πάρα πολύ να τον δω σε ένα live. Να ακούσω εκείνη την εισαγωγή από το Romeo and Juliet. Οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ, αλλά πού ξέρεις…
Τώρα μια νέα γενιά μαθαίνει τους Straits και τον Knopfler. Πάλι το Money for Nothing και το Walk of Life είναι ο πολιορκητικός κριός. Παλιό το κόλπο, δοκιμασμένο. Λειτουργεί ακόμα.