porcupine colors

porcupine colors

ΑρχικήJournal › Τα πρώτα 7.000 χλμ. είναι τα δύσκολα

Τα πρώτα 7.000 χλμ. είναι τα δύσκολα

Με 7.000 χιλιόμετρα σημαίνει ότι σε λίγο καιρό πρέπει να κάνω το μεγάλο service, ν' αλλάξω λάστιχα, ιμάντες, σαζμάν, τσιμούχες κ.λπ.
ΟΚ ας ξεπεράσουμε το κρύο αστείο.

7000 χλμ
It just happened

Πάντως ο τίτλος δε λέει όλη την αλήθεια. Να τρέξεις 7.000 χλμ. δεν είναι δύσκολο. Δύσκολα δεν ήταν καν τα 3.000 πρώτα χιλιόμετρα, δύσκολα ήταν τα πρώτα 100.

Διάβασα τις προάλλες ένα καταπληκτικό κείμενο για το τρέξιμο που ξεκινούσε με το εξής: “Tο τρέξιμο είναι το πιο απλό σπορ, δεξί πόδι, αριστερό, δεξί. Αυτή του όμως η απλότητα ανοίγει το δρόμο σε πολύπλοκες καταστάσεις". Πόσο δίκιο έχει ο άνθρωπος! Κι αυτό θα φανεί αμέσως παρακάτω.

FAIL!

Ξεκινάς να τρέχεις και στα πρώτα 30” έχεις αρχίσει να βαριέσαι. “Και τώρα τι να σκεφτώ;” λες.
Κι όταν δεν έχεις τι να σκεφτείς, σκέφτεσαι το τρέξιμο.
“Πάω καλά τώρα; Πώς με κοιτάει αυτός εκεί; Δείχνω ηλίθιος/α; Λες να σκοντάψω;”
“Κουράζομαι; Κουράζομαι.”
“Τελειώνουμε; Βαρέθηκα.”

Φυσιολογικά σκέπτεσαι αυτά τα πράγματα. Αλλά δεν μπορείς έτσι να πας πουθενά. Αυτές οι σκέψεις είναι η πρώτη μεγάλη πρόκληση, το πρώτο challenge που λένε. Σε φέρνουν πολύ κοντά στο απόλυτο fail και σύντομα θα το νιώσεις.

Εκτός αν σταματήσεις να σκέφτεσαι. Αν αδρανοποιηθείς κατά μία έννοια, να αφήνεις απλώς το δρόμο να περνάει κάτω από τα πόδια σου. Τότε θ’αρχίσει το ωραίο.

Είναι το λεγόμενο "flow” ή “in the zone” όπου το σώμα πάει μόνο του. Βρίσκεσαι σε μια κατάσταση συντήρησης δυνάμεων, ο εγκέφαλος λειτουργεί στο ελάχιστο, ίσα για να σε προστατέψει από έναν κίνδυνο π.χ. από ένα αυτοκίνητο στο δρόμο που βγήκε από το πουθενά. Το υπόλοιπο σώμα κάνει οικονομία στην ενέργεια του χρησιμοποιώντας μόνο ό,τι αφορά την κίνηση και τις ζωτικές λειτουργίες. Αυτός είναι ο στόχος, εκεί θες να φτάσεις.
Κάτι αδύνατο βέβαια αν η διαδρομή σου είναι ένα ή τρία χιλιόμετρα, χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο στο δρόμο. Ωστόσο, μπορείς να το προσεγγίσεις αρκετά καλά και σε πιο μικρές αποστάσεις.

Πάντως κι αυτό είναι θέμα εξάσκησης. Αλλιώς την πρώτη φορά, αλλιώς τη δέκατη, αλλιώς την εκατοστή. Δες το ως ένα νέο skill που μέχρι σήμερα δεν είχες, έναν extra άσσο στο μανίκι.

In the zone

Όταν φτάσεις στο flow, στο zone σταματάς να σκέφτεσαι συνειδητά. Χωρίς να το θέλεις, ανοίγεις την πόρτα στο να έρθουν και να περάσουν από μπροστά σου άλλου είδους πράγματα. Είναι ό,τι σε ζορίζει, τα άγχη, οι φόβοι σου. Η πίεση και η ένταση που έχει συσσωρευτεί κι από κάπου πρέπει να φύγει. Ό,τι σε εκνευρίζει, ότι σε αποσυντονεί, που λέει κι ένα τραγουδάκι.

Αυτά είναι πράγματα που τα ξέρεις. Συχνά μπορεί να μην τα συνειδητοποιείς, αλλά στο βάθος ξέρεις τι είναι. Στο τρέξιμο τα βλέπεις face to face και τότε αντιλαμβάνεσαι ότι, εφόσον δεν υπάρχει θέμα υγείας στη μέση, κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να είναι πολύ τρομακτικό. Έτσι, μαθαίνεις να μην το φοβάσαι και στην υπόλοιπη ζωή σου, έξω από το τρέξιμο. Αυτήν είναι μια πρώτη μεγάλη νίκη. Epic win που λένε.

-Μα γίνονται αυτά τα πράγματα στο τρέξιμο;
-Ναι, γίνονται.
-Κι άντε και ήρθαν οι σκέψεις αυτές. Πώς φεύγουν τώρα;

Στην πραγματικότητα δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα εσύ: καθώς θα τρέχεις θα εμφανιστούν, εσύ απλώς θα παρατηρείς χωρίς να επεμβαίνεις, θα μείνουν όσο θέλουν και μετά θα φύγουν.

Μερικές φορές θα επιμένουν. Τα χιλιόμετρα θα αλλάζουν κι εσύ ακόμα θα θυμώνεις, θα φοβάσαι, θα αγωνιάς. Όμως με κάθε βήμα όλα αυτά θα φθείρονται, θα γίνονται όλο και πιο αδύναμα μέχρι που στο τέλος θα φύγουν κι εσύ θα είσαι άλλος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος πολύ ευδιάθετος, χαρούμενος, ευτυχισμένος. Στο εγγυώμαι αυτό. Κι αυτή είναι μια δεύτερη πολύ μεγάλη νίκη.

Μπορεί βέβαια την επόμενη μέρα να γίνει το ίδιο. Μπορεί να παίρνει εβδομάδες ή μήνες. Κανένα πρόβλημα, εσύ έχεις βρει τον τρόπο να το διαχειρίζεσαι.

Πάντως μη νομίζεις ότι μόνο τα δύσκολα θα περνάνε από μπροστά σου όλη αυτή την ώρα. Η κάθε διαδρομή είναι μια αφετηρία από happy accidents, από αφορμές να σκεφτείς πολύ δημιουργικά. Έχω λύσει πολλά προβλήματα πάνω στο τρέξιμο, τόσα πολλά που αν αρχίσω να τα λέω δε θα με πιστέψει κανείς.

-Όλο αυτό πάντως δεν μοιάζει πάρα πολύ με το διαλογισμό;
-Δεν ξέρω, πάντως δεν το πολυλέμε φωναχτά μη μας ακούσει κανένας παπάς που δεν γουστάρει αυτά τα ανατολίτικα και συγχυστεί.

Είναι αργά όταν εσύ πεις ότι είναι

“Έχω μεγαλώσει πολύ για τέτοιες μαλακίες.”
Αυτή δεν είναι η ατάκα που σου έρχεται πρώτα όταν σου λένε να βγεις στους δρόμους να τρέξεις και είσαι πάνω από 35;

Πριν το πεις σκέψου: θα άξιζε να βγεις για κάτι;
Για να χάσεις π.χ. κιλά; Για να κρατήσεις τον εαυτό σου σε κίνηση; Γιατί έχεις πάρα πολλά νεύρα; Για να αλλάξεις τα ωράριά σου; Για να βλέπει το παιδί σου ότι είσαι active; Για να κόψεις το κάπνισμα;

Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο λόγος, σημασία έχει να τον ξέρεις. Γιατί αν τον ξέρεις, μπορείς και να καταλάβεις αν τον πετυχαίνεις ή απλώς βαράς κουμπουριές στον αέρα.

Όλο αυτό το πράγμα με το τρέξιμο είναι μια ευκαιρία, μια σπάνια ευκαιρία, να αποδείξεις στον εαυτό σου και στους γύρω σου ότι η ακμή μπορεί να έρθει και σε πιο μεγάλη ηλικία.
Για κάποιον ηλίθιο λόγο μεγαλώσαμε με την αίσθηση ότι από μια ηλικία και μετά ο άνθρωπος είναι μόνο φθορά. Όχι, δεν πάει έτσι. Κάθε σημάδι φθοράς βρίσκω ότι πάει πακέτο με ένα δυνητικής ακμής. Μπορεί να ζω στην κοσμάρα μου, αλλά το βρίσκω.

Εντάξει, στο τρέξιμο ξέρεις ότι ο οργανισμός δεν είναι στα κόκκινα όπως όταν ήσουν 20. Αυτό δεν αλλάζει. Αλλά ακμή δε σημαίνει απαραίτητα "πιο γρήγορα" ή "πιο πολύ”, αν κι εμένα μου συνέβησαν και τα δύο.

Ακμή μπορεί να σημαίνει "ξεπερνάω τα όρια μου και βάζω νέα”. Μπορεί να είναι το “τολμάω να βγω έξω με μηδέν βαθμούς και να τρέχω δίπλα σε μια σχεδόν παγωμένη θάλασσα”. Ή το “πάνω στο βουνό είμαι τόσο μέσα στη φύση όσο δεν έχει υπάρξει άλλο άνθρωπος στον κόσμο”. Ή το “έχω τα λιγότερα κιλά και το καλύτερο σώμα της μέχρι τώρα ζωής μου”.

Είναι πολύ αργά για όλα αυτά; Είναι αρκεί να το πεις εσύ.

Ναι, αλλά κουράζομαι ρε φίλε

Αλήθεια τώρα; Σοβαρά;

Μα υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό; Αν κουράζεσαι, σημαίνει ότι προσπάθησες, ότι έβαλες δύσκολα στον εαυτό σου κι αυτός ανταπεξήλθε. Ότι είσαι κάτι καλύτερο από τον τύπο που κόλλησε στον καναπέ, μια βελτιωμένη έκδοση του ίδιου πράγματος.

Να ανησυχούσες αν δεν κουραζόσουν. Αν έτρεχες κι όλα ήταν flat και τερμάτιζες και δεν ένιωθες τίποτα.
Αλλά γίνεται να βγεις, να τρέξεις, να κουραστείς και να πεις μετά “δεν άξιζε”;
Όχι, ποτέ δε θα το πεις αυτό. Γιατί πάντα αξίζει.

Όσο περισσότερη η κούραση τόσο μεγαλύτερη η αυτοπεποίηθηση λίγες στιγμές μετά: όταν χαλαρώνεις από την ένταση, όταν κάνεις ντουζ, όταν ντύνεσαι με τα κανονικά σου ρούχα. Πολλή αυτοπεποίθηση, τόνοι αυτοπεποίθησης μόνο για σένα!
Άσε τους άλλους να τρέχουν σε ψυχολόγους, εσύ τρέξε στους δρόμους.

Bonus track: Θυμάμαι στο στρατό, εκεί στο εξωτικό Διδυμότειχο, που είχα έναν διοικητή, ο οποίος συχνά μου έλεγε: ”Λοχία, αν βλέπεις τους στρατιώτες ανήσυχους, να τους βάζεις να σκάβουν. Θα δεις πόσο εύκολα θα κοιμηθούν το βράδυ.”
Σοφός ο διοικητής. Ισχύει ακριβώς το ίδιο και με το τρέξιμο και δε χρειάζεται να σκάψεις.

Μα γίνομαι ρεζίλι τόσο αργά που πάω

Γιατί, βιάζεται κάνεις; Παίρνεις μέρος σε κάνα πρωτάθλημα και δεν το ξέρεις; Πώς θα μπορούσε να είναι κριτήριο το πόσο γρήγορα τρέχεις όταν ο στόχος σου δεν είναι να τρέξεις γρήγορα, αλλά απλώς να βγεις και να το ευχαριστηθείς;

Το τρέξιμο το δικό μας και το τρέξιμο των αθλητών αγώνων είναι δύο διαφορετικά αθλήματα. Και τολμάω να ισχυριστώ ότι το δικό μας τρέξιμο είναι καλύτερο: είναι ό,τι πιο κοντινό στη χαρά που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά καθώς ξεχυνόμασταν στους δρόμους, στο αυθόρμητο εκείνο πράγμα που έκανε το αίμα να τρέχει πιο γρήγορα στις φλέβες μας. Ούτε πίεση, ούτε πρωταθλητισμός, ούτε χρονόμετρα που έδειξαν 3” παραπάνω.

Αντίπαλος δεν είναι ο συναθλητής, δεν είναι τα ρολόγια, δεν είναι τα χιλιόμετρα. Δεν υπάρχει αντίπαλος βασικά. Αν μπορείς να ξεπερνάς τις δικές σου επιδόσεις, είσαι φανταστικά, δε θες κάτι άλλο.

Να το πω με μια ολίγον αφελή παρομοίωση: όταν οδηγείς και το τζάμι μπροστά είναι βρόμικο, θα βάλεις τους υαλοκαθαριστήρες, δε θα σπάσεις το παρμπρίζ για να βλέπεις καλύτερα. Αυτό είναι το τρέξιμο, οι υαλοκαθαριστήρες.

Και τώρα ήρθε η στιγμή για την αποκάλυψη για του μεγάλου μυστικού: Έχω τρέξει σε πολλούς αγώνες και πήρα ό,τι ακριβώς πήρε ο τέταρτος και κάτω: ένα μετάλλιο και πολλή χαρά (δεν πιστεύω να σκεφτήκατε κάτι άλλο ε). Κανένας δεν ασχολείται με το ποια θέση πήρες και τι χρόνο έκανες. Εντάξει, κανένας εκτός από κάποιους ψυχάκηδες με τους οποίους έτσι αλλιώς δεν έχεις καμία σχέση.

Καλά μας τα λες ρε μπάρμπα, αλλά εσύ δε θες να τρέχεις πιο γρήγορα/πιο πολύ;

Ναι, εννοείται, θέλω.
Ωστόσο, δεν μπορώ να βάλω ως στόχο έναν αγώνα, μια απόσταση ή ένα χρόνο. Αυτά είναι αγχωτικά πράγματα, είναι κόντρα σε όσα γράφω μέχρι τώρα. Εγώ θέλω τη χαρά, την ευφορία που προκαλείται από το ανέβασμα των ενδορφινών στον εγκέφαλο.

Λένε π.χ. “Αν θες να βελτιώσεις τις επιδόσεις σου, κάνε δύο διαλειμματικές κι ένα fartlek την εβδομάδα.”
Να το τυλίξω για το σπίτι ή θα το φάτε εδώ;
Όχι ρε φίλε, θα τρέξω όπως μου έρθει, όσο μου έρθει κι αν θελήσω να κάνω στο καπάκι 7 διαλειμματικές ή 17 χαλαρά τρεξίματα, θα τα κάνω.

Να το πω αλλιώς: ο στόχος είναι να βελτιώσω το big project και το big project είμαι εγώ. Αυτό με σηκώνει κάθε μέρα από το κρεββάτι. Έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να μην το εγκαταλείψω, να μην το βαρεθώ και να μη χάσω μια μέρα όλα όσα κερδίσει μέχρι σήμερα. Αν μέσα σε όλο αυτό χωράει ένας καλύτερος χρόνος στο 10άρι ή ένας ημιμαραθώνιος, εντάξει. Αλλά δε θα σκάσουμε κιόλας.

Δώσε μου, έναν, μόνο έναν, πανίσχυρο λόγο να τρέξω, πέρα από όσα είπες μέχρι τώρα.

Το τρέξιμο, ειδικά όταν αυτό γίνεται στην ύπαιθρο, βελτιώνει πολύ την υγεία σου. Δεν έχεις εκείνα τα κρυώματα, τα μπουκώματα, τους βήχες που ξέρεις ότι θα προκύψουν 2-3 φορές το χρόνο. Τις αδιαθεσίες του χειμώνα. Δεν αρρωσταίνεις ρε παιδί μου, πώς να στο πω;

Δεν ισχυρίζομαι ότι το τρέξιμο σε κάνει άτρωτο, αυτό θα ήταν τεράστια βλακεία. Αν σου μεταφέρουν μια ίωση, τότε θα κολλήσεις. Αλλά κι αυτή μάλλον θα την περάσεις πιο ελαφρά.
Για τις σοβαρές ασθένειες δεν ξέρω κι ούτε θέλω να μάθω.

Γενικά, το σώμα σου λειτουργεί πολύ καλύτερα, η μηχανή είναι σε καλή κατάσταση. Αισθάνεσαι ωραία, νιώθεις δυνατός, είσαι ευδιάθετος.

Είναι αρκετά πανίσχυρος αυτός ο λόγος;

Runs
Όπως είναι φανερό περισσότερο φωτογραφίζω και λιγότερο τρέχω.

Θέλω tips για το τρέξιμο. Δεν είσαι ό,τι πιο αξιόπιστο, αλλά αφού εσένα βρήκαμε εδώ, έχεις να μας πεις κάτι;

Έχω.

Μετάλλια
Και να τα πουλήσω δε θα πιάσουν τίποτα. Οπότε τα κρατάω.

Και τώρα η ώρα που όλοι περιμέναμε! First wolrd problems!

Globe
Μπορεί να μην έχω φτάσει ακόμα στη δική μου μακρινή Αμερική, αλλά τις Μαλδίβες τις έχω άνετα.

Μία ωραία στιγμή

Ο ημιμαραθώνιος της Θεσσαλονίκης είναι στην ουσία μια διαδρομή λίγο παραπάνω από 10 χλμ. που την κάνεις δύο φορές. Αρχίζεις, κάνεις ένα μεγάααααλο γύρο, φτάνεις στην αφετηρία και μετά φτου κι απ’την αρχή. Ξεκινάει λίγο πριν το σούρουπο και τελειώνει βράδυ.

Στον πρώτο μου ημιμαραθώνιο όταν τελείωνα τον πρώτο γύρο και πλησίαζα το σημείο του τερματισμού ο κόσμος ξαφνικά άρχισε να φωνάζει, να εμψυχώνει, φλας, μουσική, χαμός. Μου φάνηκε περίεργο, όλα αυτά για μένα; Τέλος πάντων. Ταλαίπωρος εγώ καθώς είχα ακόμα πάνω από 10 χλμ. τρεξίματος, προσπάθησα να φανώ κυριλέ: σήκωσα το κεφάλι, είπα να χαμογελάσω, ε λέω “τόσος κόσμος εδώ, θα βγάλουν φωτογραφίες, μην είμαι κουρελής”.

Πριν το συνειδητοποιήσω μια αστραπή με προσπέρασε σαν να μην υπήρχα. Ένας λεπτοκαμωμένος μαυρούλης έσκισε τον αέρα κι έκοψε το νήμα. Με άλλα λόγια, όσο μου πήρε εμένα να κάνω τη μισή απόσταση, ο άλλος την έκανε x2.

Δεν περιγράφεται η ήττα. Πάνε τα φλας, πάνε οι φωνές, πάει η μουσική. Από το δυνατό φως βρίσκεσαι σε ένα πολύ σκοτεινό σημείο του δρόμου έχοντας μπροστά σου ένα βουνό ν’ανέβεις.

Ήταν μια όμορφη στιγμή. Να μάθω να μην τρέχω τόσο γρήγορα την άλλη φορά.

To Journal

Επιστροφή στην κεντρική του Journal.

RSS Feeds!

Ναι, υπάρχουν ακόμα και λειτουργούν πολύ καλά.
Αποθηκεύστε το RSS του Journal.

Ενα απο τα Projects μου

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Σχεδιασμός & ανάπτυξη για τον επίσημο διαδικτυακό τόπο του μεγαλύτερου Ελληνικού φορέα πολιτισμού

Σχεδιάζουμε κι αναπτύσσουμε καλύτερα websites & apps.

Στο The Portrait Of A Geek Telegraph Road