Τα πρώτα 7.000 χλμ. είναι τα δύσκολα
Με 7.000 χιλιόμετρα σημαίνει ότι σε λίγο καιρό πρέπει να κάνω το μεγάλο service, ν' αλλάξω λάστιχα, ιμάντες, σαζμάν, τσιμούχες κ.λπ.
ΟΚ ας ξεπεράσουμε το κρύο αστείο.
Πάντως ο τίτλος δε λέει όλη την αλήθεια. Να τρέξεις 7.000 χλμ. δεν είναι δύσκολο. Δύσκολα δεν ήταν καν τα 3.000 πρώτα χιλιόμετρα, δύσκολα ήταν τα πρώτα 100.
Διάβασα τις προάλλες ένα καταπληκτικό κείμενο για το τρέξιμο που ξεκινούσε με το εξής: “Tο τρέξιμο είναι το πιο απλό σπορ, δεξί πόδι, αριστερό, δεξί. Αυτή του όμως η απλότητα ανοίγει το δρόμο σε πολύπλοκες καταστάσεις". Πόσο δίκιο έχει ο άνθρωπος! Κι αυτό θα φανεί αμέσως παρακάτω.
FAIL!
Ξεκινάς να τρέχεις και στα πρώτα 30” έχεις αρχίσει να βαριέσαι. “Και τώρα τι να σκεφτώ;” λες.
Κι όταν δεν έχεις τι να σκεφτείς, σκέφτεσαι το τρέξιμο.
“Πάω καλά τώρα; Πώς με κοιτάει αυτός εκεί; Δείχνω ηλίθιος/α; Λες να σκοντάψω;”
“Κουράζομαι; Κουράζομαι.”
“Τελειώνουμε; Βαρέθηκα.”
Φυσιολογικά σκέπτεσαι αυτά τα πράγματα. Αλλά δεν μπορείς έτσι να πας πουθενά. Αυτές οι σκέψεις είναι η πρώτη μεγάλη πρόκληση, το πρώτο challenge που λένε. Σε φέρνουν πολύ κοντά στο απόλυτο fail και σύντομα θα το νιώσεις.
Εκτός αν σταματήσεις να σκέφτεσαι. Αν αδρανοποιηθείς κατά μία έννοια, να αφήνεις απλώς το δρόμο να περνάει κάτω από τα πόδια σου. Τότε θ’αρχίσει το ωραίο.
Είναι το λεγόμενο "flow” ή “in the zone” όπου το σώμα πάει μόνο του. Βρίσκεσαι σε μια κατάσταση συντήρησης δυνάμεων, ο εγκέφαλος λειτουργεί στο ελάχιστο, ίσα για να σε προστατέψει από έναν κίνδυνο π.χ. από ένα αυτοκίνητο στο δρόμο που βγήκε από το πουθενά. Το υπόλοιπο σώμα κάνει οικονομία στην ενέργεια του χρησιμοποιώντας μόνο ό,τι αφορά την κίνηση και τις ζωτικές λειτουργίες. Αυτός είναι ο στόχος, εκεί θες να φτάσεις.
Κάτι αδύνατο βέβαια αν η διαδρομή σου είναι ένα ή τρία χιλιόμετρα, χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο στο δρόμο. Ωστόσο, μπορείς να το προσεγγίσεις αρκετά καλά και σε πιο μικρές αποστάσεις.
Πάντως κι αυτό είναι θέμα εξάσκησης. Αλλιώς την πρώτη φορά, αλλιώς τη δέκατη, αλλιώς την εκατοστή. Δες το ως ένα νέο skill που μέχρι σήμερα δεν είχες, έναν extra άσσο στο μανίκι.
In the zone
Όταν φτάσεις στο flow, στο zone σταματάς να σκέφτεσαι συνειδητά. Χωρίς να το θέλεις, ανοίγεις την πόρτα στο να έρθουν και να περάσουν από μπροστά σου άλλου είδους πράγματα. Είναι ό,τι σε ζορίζει, τα άγχη, οι φόβοι σου. Η πίεση και η ένταση που έχει συσσωρευτεί κι από κάπου πρέπει να φύγει. Ό,τι σε εκνευρίζει, ότι σε αποσυντονεί, που λέει κι ένα τραγουδάκι.
Αυτά είναι πράγματα που τα ξέρεις. Συχνά μπορεί να μην τα συνειδητοποιείς, αλλά στο βάθος ξέρεις τι είναι. Στο τρέξιμο τα βλέπεις face to face και τότε αντιλαμβάνεσαι ότι, εφόσον δεν υπάρχει θέμα υγείας στη μέση, κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να είναι πολύ τρομακτικό. Έτσι, μαθαίνεις να μην το φοβάσαι και στην υπόλοιπη ζωή σου, έξω από το τρέξιμο. Αυτήν είναι μια πρώτη μεγάλη νίκη. Epic win που λένε.
-Μα γίνονται αυτά τα πράγματα στο τρέξιμο;
-Ναι, γίνονται.
-Κι άντε και ήρθαν οι σκέψεις αυτές. Πώς φεύγουν τώρα;
Στην πραγματικότητα δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα εσύ: καθώς θα τρέχεις θα εμφανιστούν, εσύ απλώς θα παρατηρείς χωρίς να επεμβαίνεις, θα μείνουν όσο θέλουν και μετά θα φύγουν.
Μερικές φορές θα επιμένουν. Τα χιλιόμετρα θα αλλάζουν κι εσύ ακόμα θα θυμώνεις, θα φοβάσαι, θα αγωνιάς. Όμως με κάθε βήμα όλα αυτά θα φθείρονται, θα γίνονται όλο και πιο αδύναμα μέχρι που στο τέλος θα φύγουν κι εσύ θα είσαι άλλος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος πολύ ευδιάθετος, χαρούμενος, ευτυχισμένος. Στο εγγυώμαι αυτό. Κι αυτή είναι μια δεύτερη πολύ μεγάλη νίκη.
Μπορεί βέβαια την επόμενη μέρα να γίνει το ίδιο. Μπορεί να παίρνει εβδομάδες ή μήνες. Κανένα πρόβλημα, εσύ έχεις βρει τον τρόπο να το διαχειρίζεσαι.
Πάντως μη νομίζεις ότι μόνο τα δύσκολα θα περνάνε από μπροστά σου όλη αυτή την ώρα. Η κάθε διαδρομή είναι μια αφετηρία από happy accidents, από αφορμές να σκεφτείς πολύ δημιουργικά. Έχω λύσει πολλά προβλήματα πάνω στο τρέξιμο, τόσα πολλά που αν αρχίσω να τα λέω δε θα με πιστέψει κανείς.
-Όλο αυτό πάντως δεν μοιάζει πάρα πολύ με το διαλογισμό;
-Δεν ξέρω, πάντως δεν το πολυλέμε φωναχτά μη μας ακούσει κανένας παπάς που δεν γουστάρει αυτά τα ανατολίτικα και συγχυστεί.
Είναι αργά όταν εσύ πεις ότι είναι
“Έχω μεγαλώσει πολύ για τέτοιες μαλακίες.”
Αυτή δεν είναι η ατάκα που σου έρχεται πρώτα όταν σου λένε να βγεις στους δρόμους να τρέξεις και είσαι πάνω από 35;
Πριν το πεις σκέψου: θα άξιζε να βγεις για κάτι;
Για να χάσεις π.χ. κιλά; Για να κρατήσεις τον εαυτό σου σε κίνηση; Γιατί έχεις πάρα πολλά νεύρα; Για να αλλάξεις τα ωράριά σου; Για να βλέπει το παιδί σου ότι είσαι active; Για να κόψεις το κάπνισμα;
Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο λόγος, σημασία έχει να τον ξέρεις. Γιατί αν τον ξέρεις, μπορείς και να καταλάβεις αν τον πετυχαίνεις ή απλώς βαράς κουμπουριές στον αέρα.
Όλο αυτό το πράγμα με το τρέξιμο είναι μια ευκαιρία, μια σπάνια ευκαιρία, να αποδείξεις στον εαυτό σου και στους γύρω σου ότι η ακμή μπορεί να έρθει και σε πιο μεγάλη ηλικία.
Για κάποιον ηλίθιο λόγο μεγαλώσαμε με την αίσθηση ότι από μια ηλικία και μετά ο άνθρωπος είναι μόνο φθορά. Όχι, δεν πάει έτσι. Κάθε σημάδι φθοράς βρίσκω ότι πάει πακέτο με ένα δυνητικής ακμής. Μπορεί να ζω στην κοσμάρα μου, αλλά το βρίσκω.
Εντάξει, στο τρέξιμο ξέρεις ότι ο οργανισμός δεν είναι στα κόκκινα όπως όταν ήσουν 20. Αυτό δεν αλλάζει. Αλλά ακμή δε σημαίνει απαραίτητα "πιο γρήγορα" ή "πιο πολύ”, αν κι εμένα μου συνέβησαν και τα δύο.
Ακμή μπορεί να σημαίνει "ξεπερνάω τα όρια μου και βάζω νέα”. Μπορεί να είναι το “τολμάω να βγω έξω με μηδέν βαθμούς και να τρέχω δίπλα σε μια σχεδόν παγωμένη θάλασσα”. Ή το “πάνω στο βουνό είμαι τόσο μέσα στη φύση όσο δεν έχει υπάρξει άλλο άνθρωπος στον κόσμο”. Ή το “έχω τα λιγότερα κιλά και το καλύτερο σώμα της μέχρι τώρα ζωής μου”.
Είναι πολύ αργά για όλα αυτά; Είναι αρκεί να το πεις εσύ.
Ναι, αλλά κουράζομαι ρε φίλε
Αλήθεια τώρα; Σοβαρά;
Μα υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό; Αν κουράζεσαι, σημαίνει ότι προσπάθησες, ότι έβαλες δύσκολα στον εαυτό σου κι αυτός ανταπεξήλθε. Ότι είσαι κάτι καλύτερο από τον τύπο που κόλλησε στον καναπέ, μια βελτιωμένη έκδοση του ίδιου πράγματος.
Να ανησυχούσες αν δεν κουραζόσουν. Αν έτρεχες κι όλα ήταν flat και τερμάτιζες και δεν ένιωθες τίποτα.
Αλλά γίνεται να βγεις, να τρέξεις, να κουραστείς και να πεις μετά “δεν άξιζε”;
Όχι, ποτέ δε θα το πεις αυτό. Γιατί πάντα αξίζει.
Όσο περισσότερη η κούραση τόσο μεγαλύτερη η αυτοπεποίηθηση λίγες στιγμές μετά: όταν χαλαρώνεις από την ένταση, όταν κάνεις ντουζ, όταν ντύνεσαι με τα κανονικά σου ρούχα. Πολλή αυτοπεποίθηση, τόνοι αυτοπεποίθησης μόνο για σένα!
Άσε τους άλλους να τρέχουν σε ψυχολόγους, εσύ τρέξε στους δρόμους.
Bonus track: Θυμάμαι στο στρατό, εκεί στο εξωτικό Διδυμότειχο, που είχα έναν διοικητή, ο οποίος συχνά μου έλεγε: ”Λοχία, αν βλέπεις τους στρατιώτες ανήσυχους, να τους βάζεις να σκάβουν. Θα δεις πόσο εύκολα θα κοιμηθούν το βράδυ.”
Σοφός ο διοικητής. Ισχύει ακριβώς το ίδιο και με το τρέξιμο και δε χρειάζεται να σκάψεις.
Μα γίνομαι ρεζίλι τόσο αργά που πάω
Γιατί, βιάζεται κάνεις; Παίρνεις μέρος σε κάνα πρωτάθλημα και δεν το ξέρεις; Πώς θα μπορούσε να είναι κριτήριο το πόσο γρήγορα τρέχεις όταν ο στόχος σου δεν είναι να τρέξεις γρήγορα, αλλά απλώς να βγεις και να το ευχαριστηθείς;
Το τρέξιμο το δικό μας και το τρέξιμο των αθλητών αγώνων είναι δύο διαφορετικά αθλήματα. Και τολμάω να ισχυριστώ ότι το δικό μας τρέξιμο είναι καλύτερο: είναι ό,τι πιο κοντινό στη χαρά που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά καθώς ξεχυνόμασταν στους δρόμους, στο αυθόρμητο εκείνο πράγμα που έκανε το αίμα να τρέχει πιο γρήγορα στις φλέβες μας. Ούτε πίεση, ούτε πρωταθλητισμός, ούτε χρονόμετρα που έδειξαν 3” παραπάνω.
Αντίπαλος δεν είναι ο συναθλητής, δεν είναι τα ρολόγια, δεν είναι τα χιλιόμετρα. Δεν υπάρχει αντίπαλος βασικά. Αν μπορείς να ξεπερνάς τις δικές σου επιδόσεις, είσαι φανταστικά, δε θες κάτι άλλο.
Να το πω με μια ολίγον αφελή παρομοίωση: όταν οδηγείς και το τζάμι μπροστά είναι βρόμικο, θα βάλεις τους υαλοκαθαριστήρες, δε θα σπάσεις το παρμπρίζ για να βλέπεις καλύτερα. Αυτό είναι το τρέξιμο, οι υαλοκαθαριστήρες.
Και τώρα ήρθε η στιγμή για την αποκάλυψη για του μεγάλου μυστικού: Έχω τρέξει σε πολλούς αγώνες και πήρα ό,τι ακριβώς πήρε ο τέταρτος και κάτω: ένα μετάλλιο και πολλή χαρά (δεν πιστεύω να σκεφτήκατε κάτι άλλο ε). Κανένας δεν ασχολείται με το ποια θέση πήρες και τι χρόνο έκανες. Εντάξει, κανένας εκτός από κάποιους ψυχάκηδες με τους οποίους έτσι αλλιώς δεν έχεις καμία σχέση.
Καλά μας τα λες ρε μπάρμπα, αλλά εσύ δε θες να τρέχεις πιο γρήγορα/πιο πολύ;
Ναι, εννοείται, θέλω.
Ωστόσο, δεν μπορώ να βάλω ως στόχο έναν αγώνα, μια απόσταση ή ένα χρόνο. Αυτά είναι αγχωτικά πράγματα, είναι κόντρα σε όσα γράφω μέχρι τώρα. Εγώ θέλω τη χαρά, την ευφορία που προκαλείται από το ανέβασμα των ενδορφινών στον εγκέφαλο.
Λένε π.χ. “Αν θες να βελτιώσεις τις επιδόσεις σου, κάνε δύο διαλειμματικές κι ένα fartlek την εβδομάδα.”
Να το τυλίξω για το σπίτι ή θα το φάτε εδώ;
Όχι ρε φίλε, θα τρέξω όπως μου έρθει, όσο μου έρθει κι αν θελήσω να κάνω στο καπάκι 7 διαλειμματικές ή 17 χαλαρά τρεξίματα, θα τα κάνω.
Να το πω αλλιώς: ο στόχος είναι να βελτιώσω το big project και το big project είμαι εγώ. Αυτό με σηκώνει κάθε μέρα από το κρεββάτι. Έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να μην το εγκαταλείψω, να μην το βαρεθώ και να μη χάσω μια μέρα όλα όσα κερδίσει μέχρι σήμερα. Αν μέσα σε όλο αυτό χωράει ένας καλύτερος χρόνος στο 10άρι ή ένας ημιμαραθώνιος, εντάξει. Αλλά δε θα σκάσουμε κιόλας.
Δώσε μου, έναν, μόνο έναν, πανίσχυρο λόγο να τρέξω, πέρα από όσα είπες μέχρι τώρα.
Το τρέξιμο, ειδικά όταν αυτό γίνεται στην ύπαιθρο, βελτιώνει πολύ την υγεία σου. Δεν έχεις εκείνα τα κρυώματα, τα μπουκώματα, τους βήχες που ξέρεις ότι θα προκύψουν 2-3 φορές το χρόνο. Τις αδιαθεσίες του χειμώνα. Δεν αρρωσταίνεις ρε παιδί μου, πώς να στο πω;
Δεν ισχυρίζομαι ότι το τρέξιμο σε κάνει άτρωτο, αυτό θα ήταν τεράστια βλακεία. Αν σου μεταφέρουν μια ίωση, τότε θα κολλήσεις. Αλλά κι αυτή μάλλον θα την περάσεις πιο ελαφρά.
Για τις σοβαρές ασθένειες δεν ξέρω κι ούτε θέλω να μάθω.
Γενικά, το σώμα σου λειτουργεί πολύ καλύτερα, η μηχανή είναι σε καλή κατάσταση. Αισθάνεσαι ωραία, νιώθεις δυνατός, είσαι ευδιάθετος.
Είναι αρκετά πανίσχυρος αυτός ο λόγος;
Θέλω tips για το τρέξιμο. Δεν είσαι ό,τι πιο αξιόπιστο, αλλά αφού εσένα βρήκαμε εδώ, έχεις να μας πεις κάτι;
Έχω.
Είμαι στη μέση της διαδρομής και το σύστημα μπουκώνει. Το σώμα μου Θέλει απεγνωσμένα να σταματήσει. Βοήθεια!
Ξέχνα το σώμα σου, μην ασχολείσαι με το σώμα σου. Αν σε κάνει κάτι να συνεχίσεις, αυτό θα είναι το μυαλό σου. Σκέψου κάτι που σε θυμώνει. Πες “Τσίπρας”! Πες “Μητσοτάκης”! Πες “Βελόπουλος”! Βρες κάτι, ξέρεις εσύ. Είναι ο πιο άμεσος τρόπος να ανανεωθείς και να συνεχίσεις. Μόνο μην το κάνεις πολύ συχνά και κάψεις το κόλπο.Είμαι σε αγώνα και μου συμβαίνει το ίδιο με πάνω: δεν αντέχω άλλο! Αλλά δεν αντέχω και να μην ολοκληρώσω τον αγώνα.
Εκείνες τις στιγμές δεν πρέπει να πιέσεις άλλο τον εαυτό σου, αρκετή πίεση έχεις βάλει ήδη. Δώσ’του το δικαίωμα να εγκαταλείψει. Αφού το κάνεις αυτό, ξέχνα το και συνέχισε. Το σώμα σου θα κατανείμει σοφά όλες του τις διαθέσιμες δυνάμεις ώστε να σε βγάλει μέχρι τον τερματισμό. Κι αν όντως δεν αντέξεις, θα ξέρεις πως έκανες ό,τι ήταν δυνατό, δε θα έχεις τύψεις.Δε μου αρκούν αυτά, θέλω ένα άμεσο tip για τις στιγμές που δεν πάει άλλο.
Στα ζόρια ξεκίνα να μετράς τα βήματά σου από το 1 έως το 10. Μόλις τελειώσεις κάν’το ξανά από την αρχή. Επανάλαβε όσο χρειαστεί μέχρι να σταματήσεις να μην αντέχεις.Πώς μπορώ να δείχνω πιο καλός/ή όταν τρέχω;
Όλοι θέλουμε να δείχνουμε καλοί όσο τρέχουμε. Αφού τραβάμε που τραβάμε τα βλέμματα λόγω της κίνησης, τουλάχιστον να μην τρομάζουν οι συνάνθρωποι από το θέαμα. Όμως είναι εξίσου σημαντικό να τρέχουμε σωστά για να ευχαριστιόμαστε τη διαδικασία και να αποφεύγουμε τους τραυματισμούς.
Το σώμα πρέπει να μην καμπουριάζει (το έκανα για χρόνια, ακόμα το κάνω όταν κουράζομαι) αλλά να είναι σε σχετικά όρθια στάση.
Τα βήματα ούτε πολύ μικρά ούτε πολύ μεγάλα.
Τα πόδια να “βλέπουν” ευθεία μπροστά. Αν έχουν κλίση προς τα μέσα/έξω, και δείχνεις σαν πάπια και σε επιβραδύνει και είναι επικίνδυνο για τραυματισμό.
Τα χέρια να κινούνται παράλληλα μεταξύ τους χωρίς να σταυρώνουν. “Δε χορεύουμε twist” που λέει κι ένας coach.
Το σημαντικότερο: το κεφάλι να είναι όρθιο και τα μάτια να βλέπουν μπροστά κι όχι κάτω. Όχι κάτω. Να το ξαναπώ: όχι κάτω. (Σε μένα το λέω να το θυμάμαι.)Αν αλλάξεις διατροφή θα χάσεις κιλά; Θα τρέχεις πιο καλά/γρήγορα;
Πού να ξέρω, γιατί δε ρωτάς κάναν ειδικό;
(Εντάξει, σοβαρεύομαι.)
Λογικά, ναι. Στην αρχή το σώμα χάνει συνεχώς κιλά εξαιτίας της νέας συνήθειας βλ. άσκηση. Αλλά από ένα σημείο και μετά για να χάσεις κιλά χρειάζεσαι διαφορετική/καλύτερη διατροφή. Τώρα, το πώς γίνεται αυτό δεν το ξέρω γιατί ουσιαστικά ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να το κάνω.Λένε, ότι το τρέξιμο κάνει κακό στα γόνατα. Ισχύει;
Δεν μπορώ να το υποστηρίξω ούτε στο ελάχιστο αυτό. Εγκατέλειψα το μπάσκετ λόγω προβλημάτων στα γόνατα. Στα 5+ χρόνια που τρέχω κάθε μέρα, τα γόνατά μου ποτέ δεν ήταν καλύτερα.
Αλλά μια που λέμε για γόνατα, το χορτάρι είναι το καλύτερο, ακολουθούν το ταρτάν και το χώμα. Μέχρι εκεί πολύ καλά. Άσφαλτος; Ικανοποιητικά. Τσιμέντο και πλάκα πεζοδρόμιου είναι πολύ κακές επιφάνειες.Από τραυματισμούς δηλαδή δεν έχεις τίποτα;
Έχω τόσους λίγους που δεν αξίζουν σοβαρή κουβέντα. Μερικά τραβήγματα στις γάμπες, ένα μικρό διάστρεμμα και κάποιοι πόνοι στη μέση, που όμως είναι άσχετοι με το τρέξιμο. Ποτέ κάποιος από αυτούς τους τραυματισμούς δε με άφησε πάνω από τρεις μέρες έξω.Ίσως επειδή κάνεις διατάσεις;
Ναι, μπορεί. Κάνω διατάσεις πάντα μετά το τρέξιμο, αλλά ποτέ πριν. Πριν βαριέμαι. Πάντως κι αυτές οι διατάσεις δεν είναι κάτι τρομερό, 3-4 ασκησούλες είναι που δε διαρκούν πάνω από 5’.Συνεχίζεις να πιστεύεις ότι χρειαζόμαστε κι άλλη γυμναστική εκτός από το τρέξιμο;
Απόλυτα.
Βασικά, η λέξη δεν είναι “χρειαζόμαστε”, είναι “θέλουμε”. Αν μιλούσαμε για κολύμβηση, δε θα θέλαμε τίποτα extra. Το τρέξιμο είναι ο συντομότερος τρόπος να αδυνατίσεις και να νιώθεις καλά, αλλά δε γυμνάζει όλο το σώμα. Αν κάνεις λίγες επιπλέον ασκήσεις την εβδομάδα για το υπόλοιπο σώμα σου, είσαι ημίθεος. Δεν παχαίνει, ομορφαίνει.Λένε ότι έχουμε πολλές ταχύτητες. Τι είναι αυτό το πράγμα;
Φαντάσου τις ταχύτητες στο αυτοκίνητο. Αλλιώς πάει με την πρώτη, αλλιώς με την πέμπτη. Αν ξεκινήσεις με τρίτη, θα σου σβήσει. Αν βάλεις την πέμπτη σε μεγάλο άδειο δρόμο είναι απόλαυση.
Ε κάπως έτσι είμαστε κι εμείς. Έχουμε ταχύτητες που η καθεμία συνδέεται με μια προσπάθεια. Ξεκινάς το τρέξιμο χαλαρά, με μια προσπάθεια 2-3/10. Όταν κάνεις πιο μεγάλες αποστάσεις π.χ. 10 χλμ. δεν μπορείς να πηγαίνεις με τσίτα τα γκάζια, πας με ένα 6/10. Στο απόλυτο sprint είσαι στο 10/10.
Φυσικά ο καθένας από εμάς έχει το δικό του 1/10 και το δικό του 10/10 κι όλα τα ενδιάμεσα. Δεν κάνουμε συγκρίσεις, απλώς βρίσκουμε τις ταχύτητές μας. Στην αρχή είναι δύσκολο να τις ξεχωρίσουμε, όμως όσο μαθαίνουμε τον εαυτό μας όλο και πιο εύκολα τις πετυχαίνουμε. Είναι διασκεδαστικό.Μετράω τις επιδόσεις μου και πέφτουν εδώ κι εβδομάδες/μήνες. Πώς σταματάω την κατηφόρα;
Δυσάρεστη και δύσκολη άσκηση.
Παίζει να έχεις αλλάξει κάτι στα τρεξίματά σου π.χ. να έχεις αυξήσει τα χιλιόμετρα που τρέχεις σε βάρος της ταχύτητας; Να είναι προβληματικά τα παπούτσια σου; Να χρειάζεται το σώμα σου ένα break; Να τρέχεις με έναν πιο αργό από σένα φίλο;
Αν σε όλα αυτά η απάντηση είναι όχι, τότε μπορεί να έχεις αλλάξει stage, να είσαι αλλού. Να θες να κάνεις κάτι άλλο. Nα έχεις απλώς βαρεθεί το τρέξιμο. No big deal, πήγαινε παρακάτω.Δηλαδή δεν πειράζει αν θέλω να σταματήσω το τρέξιμο;
Αυτό που πειράζει είναι να τρέχεις χωρίς να θες. Αφού όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι, μια διασκέδαση. Αν σου γίνει βραχνάς, πώς θα διασκεδάζεις;
Άλλαξε το τρέξιμο με ποδήλατο, με κολύμβηση, με μπάσκετ, με τάβλι. Εντάξει και με τάβλι, όχι μόνο με τάβλι.
Και τώρα η ώρα που όλοι περιμέναμε! First wolrd problems!
Εσύ στο προηγούμενο μας έλεγες ότι δεν τρέχεις fartlek και κάτι τέτοιες αηδίες. Όμως φαίνεται ότι αλλαξοπίστησες. Προδότη!
Προδότης εγώ;
ΟΚ, ναι, εν μέρει αλλαξοπίστησα. Είδα ότι αυτά τα διαφορετικά τρεξίματα τύπου fartlek, διαλειμματική κ.λπ. έχουν πλάκα. Ό,τι έχει πλάκα το θέλουμε.Ώρες θα’ναι να μας πεις ότι έτρεξες και μαραθώνιο.
Όχι. Αυτό δεν το έκανα και δε νομίζω ότι θα το κάνω ποτέ. Έτρεξα όμως δύο ημιμαραθώνιους!
Ο πρώτος ήταν ένας πολύ δύσκολος αγώνας. Όσο δύσκολος περίμενα κι ακόμα περισσότερο γιατί βλέπεις ο χαζός είχα ήδη κουραστεί περπατώντας τουλάχιστον 7-8 χλμ. πριν τον αγώνα.
Ο δεύτερος όμως ήταν φριχτός. Με υγρασία γύρω στο 250% είχα αρχίσει να φτάνω στα όριά μου από το 5ο-6ο χιλιόμετρο. Eίχα φάει και κάτι δήθεν ενεργειακές βλακείες πριν και το στομάχι μου ήταν σαν πέτρα. Τα χαρτομάντιλα που κουβαλούσα έσταζαν από τον ιδρώτα και μου ήταν άχρηστα. Πίστευα ότι σίγουρα θα εγκαταλείψω. Γύρω στο 8ο χιλιόμετρο άδειασα ένα μπουκάλι νερό στο κεφάλι μου για να συνέλθω. Κάθε λίγο σκεπτόμουν “δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς, στο επόμενο χιλιόμετρο σταματάς”. Αυτό αποδείχτηκε σωτήριο γιατί δεν πίεσα τον εαυτό μου παραπάνω απ’ όσο άντεχε. Να νιώθεις δηλαδή loser επειδή αποτυγχάνεις, να αυτομαστιγώνεσαι κι από πάνω δεν αντέχεται. Ένα ενεργειακό gel που μας μοίρασαν μου έδωσε κάμποσα ανέλπιστα χιλιόμετρα. Με μερικά ακόμα μπουκάλια νερού στο κεφάλι έβγαλα και το υπόλοιπο. Έτσι, εντελώς αναπάντεχα τερμάτισα. Ήταν όμως από τους αγώνες που σιχαίνεσαι το τρέξιμο.Εντάξει, μας είπες ό,τι μας είπες. Δε θα ήθελες όμως να τρέξεις μια μέρα κι έναν μαραθώνιο;
Να πω όλη την αλήθεια; Ναι, θα ήθελα. Για το μετάλλιο και για τις ιστορίες που θα έλεγα μετά. Αλλά επειδή ο μαραθώνιος θέλει σοβαρή προετοιμασία, θα μου χαλάσει όλη την καθημερινή χαρά. Οπότε, μπα, όχι.Λες ότι οι χρόνοι δεν είναι σημαντικοί και δε φοβάσαι μη γίνεις ρεζίλι. Τολμάς να μας δώσεις τα ρεκόρ σου;
Τολμώ και δε φοβάμαι. Είμαι Έλλην το καυχώμαι, ξέρω την καταγωγή μου.
1 χλμ: 4:21
1 μίλι: 7:54
5 χλμ: 25:20
10 χλμ: 53:13
Ημιμαραθώνιος: 2:02:22Ποιο είναι τα χειρότερα παπούτσια που έχεις φορέσει;
Τα χειρότερα παπούτσια ήταν τα Nike Pegasus 35. Τα αγόρασα γιατί τα έβρισκα πολύ όμορφα (πρώτο λάθος, το κριτήριο) και γιατί πίστευα ότι θα μου είναι κατάλληλα, ενώ είναι ξεκάθαρα για πιο ελαφρείς αθλητές (δεύτερο λάθος, πιο μεγάλο από το πρώτο). Την πάτησα σαν νέοπας.Και τα καλύτερα;
Τα Nike React Infinity Run. Είναι ένας καταπληκτικός συνδυασμός απορρόφησης κραδασμών, σταθερότητας κι άνεσης, ενώ είναι και σχετικά γρήγορα. Κα-τα-πλη-κτι-κό παπούτσι.Δηλαδή εσύ μόνο με Nike τρέχεις;
Ναι μέχρι σήμερα και για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Τα Nike είναι παπούτσια που κυκλοφορούν παντού, τα βρίσκεις πανεύκολα. Υπάρχουν πολλά κι αξιόπιστα reviews για κάθε μοντέλο. Μπορώ να βρω ελάχιστα παλιότερα μοντέλα σε πολύ προσιτές τιμές. Είναι όμορφα, μπορούν δηλαδή να έχουν και μια δεύτερη ζωή ως καθημερινά sneakers μετά το τρέξιμο. Βλέπω κάτι Saucony, κάτι Mizuno, κάτι Brooks κι ούτε που μπορώ να με φανταστώ με αυτά. Μπορεί να είναι πολύ καλά παπούτσια, αλλά η ασχήμια μερικών δεν περιγράφεται.
Μια μέρα θα ήθελα να δοκιμάσω ένα ζευγάρι Hoka One One που τα βρίσκω συμπαθέστατα για τρέξιμο.Εντάξει, λένε ν’αλλάζεις παπούτσια κάθε 500-600 χλμ. Αλλά πώς καταλαβαίνεις ότι ένα παπούτσι πλησιάζει στην απόσυρση;
Με κάποιους μικρούς πόνους οι οποίοι δεν υπήρχαν πριν. Συνήθως είναι στους αστράγαλους και τα γόνατα. Όταν ξεκινάς το επόμενο τρέξιμο τα πόδια σου δεν είναι τόσο φρέσκα όπως συνήθως. Ακόμα και μετά από μέρα χωρίς τρέξιμο αυτοί οι μικροί πόνοι δεν έχουν φύγει εντελώς.
Σπάνια πάντως στα 500-600 χιλιόμετρα είχα θέμα. Τα παπούτσια μου τα αλλάζω από τα 700 και μετά.Έχεις ακόμα εκείνο το playlist με μουσική για τρέξιμο στο Spotify;
Yessssssss. Με τα χρόνια εμπλουτίζεται.Κράτα μόνο ένα κομμάτι από το playlist αυτό.
Τελικά είμαι στο Where the streets have no name. Αυτή η κιθάρα του Edge δε σε κρατάει απλώς στο ρυθμό, σε πηγαίνει αλλού. Οι στίχοι δένουν τρομερά. Είναι το τραγούδι-ορισμός του #1morekm.Βρήκες ποια πρέπει να είναι η σωστή ένταση της μουσικής όταν τρέχεις;
Βρήκα! Η ένταση της μουσικής πρέπει να είναι στο σημείο όπου μπορείς ν’ακούσεις τα βήματά σου στο δρόμο.
Προσοχή όμως αν τρέχεις σε δρόμο με ποδήλατα που είναι αθόρυβα. Εκεί πρέπει να ακούς και το παραμικρό.Τρέχεις δηλαδή με το κινητό ε; Με κινητό τις περισσότερες φορές, με το ρολόι πάντα.
Επειδή η μουσική μου είναι στο Spotify, το Apple Watch δε δέχεται να τη φορτώσεις σε αυτό κι έτσι όταν θέλω ν’ακούσω έχω πάντα και το κινητό. Εντάξει, για το Watch δεν έχω λόγια. Τρομερή συσκευή.
Τα ακουστικά μου είναι τα Airpods και είμαι πολύ ευχαριστημένος από αυτά. Μια φορά τα ξέχασα σε ένα σορτσάκι και τα έπλυνα στο πλυντήριο. Κι όμως επέζησαν! Χάλασε το μικρόφωνό τους μεν, αλλά ο ήχος παραμένει άριστος.Οπότε έχεις κι apps ε; Ποια είναι;
Το Nike+ Run Club (για iOS/για Android) και το Strava (για iOS/για Android).
Το Nike+ Run Club με κρατάει για τα προγράμματα που έχει για το τρέξιμο, τα οποία είναι απίθανα. Το Strava για το social του πράγματος και για κάποια συμπαθητικά στατιστικά που σου δίνει.Δηλαδή τι είναι αυτά τα προγράμματα της Nike που λες παραπάνω;
Αποφασίζεις τι είδους τρέξιμο θα κάνεις (χαλαρό, σε συγκεκριμένη απόσταση, βελτίωση ταχύτητας, long run κ.λπ.), επιλέγεις πρόγραμμα και τρέχεις με έναν coach, ο οποίος έχει προ-ηχογραφήσει το τι θα παίξει. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής ακολουθείς ό,τι σου λέει και μοιάζει σαν να έχεις κάποιο αληθινό προπονητή δίπλα σου. Κάποιοι coaches είναι σοβαροί, προτιμώ τους άλλους βέβαια, αλλά όλοι έχουν το ενδιαφέρον τους. Η ουσία είναι ότι κάνουν το app μοναδικό και σε “αναγκάζουν” να το χρησιμοποιείς συνέχεια.Σαν να λέμε δηλαδή ότι είσαι Nike junkie.
Αν βάλω και τα ρούχα που έχω αγοράσει, ναι.
Ωστόσο, η Nike τα τελευταία χρόνια βγάζει ένα υπεροπτικό προφίλ, σαν να θέλει να είναι πιο σημαντική από το ίδιο το σπορ. Συμπεριφέρεται με αλαζονεία. Αυτό με απογοητεύει κι όλο και απομακρύνομαι σιγά σιγά.Ρούχα είπες πριν, καλά άκουσα; Δε θα πεις τίποτ’ άλλο;
Όχι που δε θα’λεγα.
Είμαι βέβαιος πια ότι τα καλά τρεξιματικά ρούχα βελτιώνουν πολύ τη διάθεση και την ποιότητα του τρεξίματος. Δείχνουν όμορφα και όσο πιο καλά ποιοτικά είναι τόσο λιγότερο τα αισθάνεσαι.
Τα αγοράζουμε από τα outlet ή ακόμα καλύτερα τα clearance καταστήματα και τα βρίσκουμε έως και 75% κάτω. Σε περίοδο εκπτώσεων μπορείς να τα βρεις φτηνά και online από τα επίσημα καταστήματα της κάθε μάρκας.
Θέλουμε τσέπες κι αν έχουν και φερμουάρ οι τσέπες, ακόμα καλύτερα. Πολλά έχουν και δεύτερη τσέπη μέσα στην τσέπη. Είναι super χρήσιμη.
Ό,τι Nike, Adidas και Saucony έχω φορέσει είναι εξαιρετικό. (Τα Saucony ρούχα, σε αντίθεση με τα παπούτσια, είναι όμορφα.) Η Reebock πάλι ήταν πολύ κατώτερη των περιστάσεων και δεν ξαναγοράζω. Η Admiral είναι τίμια. Πάρα πολύ καλά αλλά λίγο τσιμπημένα στις τιμές είναι τα ρούχα της Runderwear.Άρα αγοράζω τα ρούχα για τρέξιμο άφοβα ε;
Ναι, αλλά όχι ακριβώς. Συνήθως τα ρούχα για άντρες δρομείς είναι κακάσχημα. Τα πολύ κοντά σορτσάκια είναι σαν βαφτιστικά, ένα πράγμα θλιβερό. Αν δεν είσαι 60 κιλά, φαίνεσαι σαν υπερφυσικός μπεμπές. Τα αμάνικα πάλι που κατεβαίνουν χαμηλά στη μασχάλη είναι το αντίθετο: σαν να τα φόρεσε ένας γορίλας και τα ξεχείλωσε από παντού. Ευτυχώς υπάρχουν και πολλά πολύ πιο όμορφα ρούχα.
Για τα κορίτσια τα ρούχα τρεξίματος είναι απείρως κομψότερα από τα αντρικά. Δεν ξέρω πώς έχει προκύψει αυτό το χωροχρονικό ασυνεχές.Ας πούμε ότι έχεις από τα καλά τα ρούχα. Πώς ντύνεσαι στα μεγάλα κρύα;
Ντύνεσαι σε layers ή αλλιώς με τη μέθοδο της κρεμμυδοποίησης.
Το χειμώνα φοράς ένα ισοθερμικό κολάν κι ένα ισοθερμικό top. Όταν αυτά τα ρούχα είναι ποιοτικά θα σε βοηθήσουν να κρατήσεις πιο εύκολα μια σταθερή θερμοκρασία στο σώμα και θα απομακρύνουν τον ιδρώτα. Είναι πανάλαφρα και σε σφίγγουν όσο πρέπει. Αυτό είναι το κάτω layer.
Πάνω από αυτό φοράς το σορτσάκι και το t-shirt. Τίποτα τρομερό. Είναι το επόμενο layer.
Πάνω από το t-shirt φοράς ένα footer, που κι αυτό είναι πάρα πολύ ελαφρύ αλλά και ζεστό ταυτόχρονα. Αυτό είναι το 3ο layer. Εγώ μέχρι αυτό έχω φτάσει, δεν έχω χρειαστεί κάτι παραπάνω.
Για τα μεγάλα κρύα, δηλαδή τα πολλά μείον, μπορείς να βάλεις κι ένα μπουφάν από πάνω. Μπορείς να βάλεις και γάντια και σκούφο ή/και full-face κι αν δε σου βγει το τρέξιμο, ληστεύεις μια τράπεζα άμα γουστάρεις.
Τώρα θα μου πεις, "έτσι όπως θα έχω κρεμμυδοποιηθεί, θα τρέχω κιόλας;" Σωστό ερώτημα. Δεν ξέρω.Τι είναι αυτά τα sticks που πουλάνε για δρομείς και ποδηλάτες;
Είναι κάτι συσκευασίες που μοιάζουν με αποσμητικά αλλά έχουν άλλο στόχο: προστατεύουν το σώμα. Όταν τρέχεις μεγάλες αποστάσεις η τριβή στις μασχάλες, στο εσωτερικό των μηρών ή του t-shirt στο στήθος προκαλεί ερεθισμούς που φτάνουν μέχρι την αιμορραγία. Το έχω πάθει στο στήθος, είναι πολύ επώδυνο. Αυτά τα sticks σώζουν.Πώς είναι να τρέχεις με παρέα;
Τα τρεξίματα που κάνεις με απόλυτα χαλαρή διάθεση είναι ωραία να τα κάνεις με έναν φίλο. Αν είσαι τσιτωμένος με διάφορα ή/και θες να μη σκέφτεσαι πόσο γρήγορα πας, είναι καλύτερα να είσαι μόνος να μην ταλαιπωρείς τον κόσμο.Κάναν νέο φίλο έκανες;
Έχω κάποιους νέους φίλους, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι ηλικιωμένοι κύριοι, που το πρωί κάνουν τη βόλτα τους. Μα με ήλιο, μα με βροχή, μα με αέρα ή ακόμα και με χιόνι, θα συναντηθούμε, θα χαιρετηθούμε, θα χαμογελάσουμε ο ένας στον άλλον. Η πλάκα είναι ότι όλο αυτό γίνεται σε συγκεκριμένα σημεία της διαδρομής, καθώς ξεκινάμε σε σταθερή ώρα ο καθένας από το σπίτι του, οπότε συναντιόμαστε στο ίδιο σημείο.
Έχω και κάποιους άλλους συνάδελφους δρομείς, μόνο που τους πετυχαίνω κάθε φορά σε διαφορετικό σημείο κι όλο τους ξεχνάω.
Φυσικά, συνεχίζω να έχω φίλους τους σκουπιδιάρηδες της περιοχής, με τους οποίους αν συναντηθούμε σε στενό δρόμο πάντα περιμένουν να περάσω. Hat tip για τους φίλους σκουπιδιάρηδες!
Όπως συνεχίζω να συναντιέμαι με κάτι ηλίθιους σκύλους που δεν ξέρουν πώς να φερθούν: να με φάνε ή να μου κάνουν χαρές.Ήρθε η ώρα για το κοινωνικό μας μήνυμα.
Φίλοι οδηγοί,
Παρακαλούμε εμείς οι πεζοί όταν ανταμώνουμε στους δρόμους, ειδικά στους στενούς δρόμους, να μας σκέφτεστε λιγάκι. Είστε σε πλεονεκτική θέση. Αν τρακάρουμε, εμείς θα πάμε νοσοκομείο, για εσάς θα είναι Τετάρτη. Μπορείτε εκείνες τις στιγμές να μην γκαζώνετε για να μας προσπεράσετε σαν να είμαστε λεπροί, αλλά να περιμένετε λιγάκι; Είναι υπόθεση 2" ή το πολύ 3" για εσάς.
Ευχαριστούμε.Σαν πολύ καλά δεν τα παρουσιάζεις όλα; Γιατί είναι τόσο ευδιάθετο αυτό το κείμενο;
Γιατί το 80% του το ετοίμασα όσο έτρεχα. Δεν το σκέφτηκα απλώς όσο έτρεχα, το ετοίμασα. Αν είχα και πληκτρολόγιο μαζί μου στους δρόμους θα το είχα γράψει κιόλας.
Μία ωραία στιγμή
Ο ημιμαραθώνιος της Θεσσαλονίκης είναι στην ουσία μια διαδρομή λίγο παραπάνω από 10 χλμ. που την κάνεις δύο φορές. Αρχίζεις, κάνεις ένα μεγάααααλο γύρο, φτάνεις στην αφετηρία και μετά φτου κι απ’την αρχή. Ξεκινάει λίγο πριν το σούρουπο και τελειώνει βράδυ.
Στον πρώτο μου ημιμαραθώνιο όταν τελείωνα τον πρώτο γύρο και πλησίαζα το σημείο του τερματισμού ο κόσμος ξαφνικά άρχισε να φωνάζει, να εμψυχώνει, φλας, μουσική, χαμός. Μου φάνηκε περίεργο, όλα αυτά για μένα; Τέλος πάντων. Ταλαίπωρος εγώ καθώς είχα ακόμα πάνω από 10 χλμ. τρεξίματος, προσπάθησα να φανώ κυριλέ: σήκωσα το κεφάλι, είπα να χαμογελάσω, ε λέω “τόσος κόσμος εδώ, θα βγάλουν φωτογραφίες, μην είμαι κουρελής”.
Πριν το συνειδητοποιήσω μια αστραπή με προσπέρασε σαν να μην υπήρχα. Ένας λεπτοκαμωμένος μαυρούλης έσκισε τον αέρα κι έκοψε το νήμα. Με άλλα λόγια, όσο μου πήρε εμένα να κάνω τη μισή απόσταση, ο άλλος την έκανε x2.
Δεν περιγράφεται η ήττα. Πάνε τα φλας, πάνε οι φωνές, πάει η μουσική. Από το δυνατό φως βρίσκεσαι σε ένα πολύ σκοτεινό σημείο του δρόμου έχοντας μπροστά σου ένα βουνό ν’ανέβεις.
Ήταν μια όμορφη στιγμή. Να μάθω να μην τρέχω τόσο γρήγορα την άλλη φορά.
