Σήμερα ο γιος μου γίνεται 7
Έχετε το παιδί; Έχουμε το manual.
Οι καλύτερες οδηγίες χρήσης για 7χρονα (αλλά και για 5χρονα και για 3χρονα) μόνο για σήμερα εντελώς δωρεάν. Τις άλλες μέρες οι ίδιες οδηγίες σε πολύ προνομιακές τιμές και μετά από ραντεβού. Αλλά είπαμε: σήμερα δωρεάν. Βλέπεις σήμερα έχει γενέθλια ο Αλέξανδρος.
Let the game begin.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα όσο μεγαλώνει ένα παιδί;
Ότι σταματάς να το κάνεις ό,τι θες. Όσο πιο μικρά τόσο πιο πολύ φέρνουν σε ζωάκια. Λειτουργούν με το ένστικτο, δεν έχουν άποψη και σε έχουν ανάγκη. Δες ας πούμε την περίπτωση ενός σκύλου. Τον κάνεις ό,τι σου 'ρθει - ο 7χρονος σκύλος δέχεται τα πάντα από το αφεντικό του. Άντε δοκίμασε να κάνεις το ίδιο σε ένα 7χρονο άνθρωπο να δούμε πόσα απίδια βάνει ο σάκος.
Problem. Problem γιατί αν δεν μπορείς να το κάνεις ό,τι γουστάρεις το παιδί, τι το έχεις; Πώς το επιστρέφεις; Ποιος το παίρνει πίσω σε αυτήν την ηλικία;
Εντάξει, είναι όμως πιο εύκολα τα πράγματα στην καθημερινότητα απ' όσο στα 5 ή όχι;
Ναι, είναι σαφώς πιο εύκολα, με την προϋπόθεση ότι έχεις ένα καλό επίπεδο επικοινωνίας με το παιδί.
Αν το παιδί μάθει ότι το ακούς, θα σου το επιστρέψει και θα σε ακούει. Αν μάθει ότι το γράφεις, επίσης θα στο επιστρέψει και θα σε γράφει. Κανονικά.
Ισχύει ότι σε αυτή την ηλικία τα κοριτσάκια είναι πολύ πιο χαριτωμένα από τα αγοράκια;
Απόλυτα. Μάλιστα, όσο περνάει ο καιρός το φαινόμενο θα εντείνεται. Τα αγοράκια τώρα ασχημαίνουν κι αρχίζουν να πλησιάζουν σε ομορφιά τα aliens. Το χειρότερο όμως είναι ότι γίνονται πιο ατίθασα, πιο άγαρμπα, ουρλιάζουν, μιλάνε πιο άσχημα και γενικώς τείνουν ολοταχώς προς τον κρετινισμό. Τα κοριτσάκια έχουν κι αυτά τα δικά τους, όμως παραμένουν χαριτωμένα και αναμφίβολα λιγότερο ουγκ.
Σε αυτή την ηλικία, επίσης, έχουν αρχίσει να πέφτουν τα δόντια. Αν δεις ένα ξεδοντιασμένο κοριτσάκι, μπορεί και να το συμπαθήσεις. Αν δεις ένα αντίστοιχο αγοράκι, το πιο πιθανό είναι να σου φέρει στο μυαλό τον Freddy Krueger.
Τι πρέπει οπωσδήποτε να βελτιώσει το ανθρώπινο είδος;
Αυτό που λέγαμε πριν, το πέσιμο των δοντιών. Θα έπρεπε μέσω της εξελικτικής θεωρίας να το έχουμε λύσει εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Δηλαδή, ποιος ο λόγος να σου πέφτουν τα δόντια για να βγουν μετά από λίγα χρόνια ξανά; Είναι ηλίθιο, είναι αηδιαστικό, είναι επώδυνο, είναι κακάσχημο, είναι μια σκέτη ταλαιπωρία. Είναι λάθος. Ένα μεγάλο λάθος είναι όλο αυτό.
Ποτέ ανησύχησα πραγματικά για το παιδί;
Όταν χτύπησε στο κεφάλι του και μπήκε νοσοκομείο. Θυμάμαι ότι κοιτούσα την ακτινογραφία του και προσπαθούσα να βρω μήπως η γιατρός είχε κάνει κάνα λάθος και της είχε ξεφύγει το κάταγμα. Μετά, το να βλέπεις το παιδί σου με ορούς, ε δεν είναι και ό,τι καλύτερο.
Ποια είναι η μεγαλύτερη κοινωνική αλλαγή των τελευταίων 20-30 ετών στην Ελλάδα;
Η αλλαγή της στάσης και του ουσιαστικού ρόλου των πατεράδων.
Πώς μεγαλώσαμε εμείς και πώς τα σημερινά παιδιά; Που ήταν οι δικοί μας πατεράδες σε αυτές τις ηλικίες; Ήταν απόντες, γιατί κοινωνικά ήταν αλλιώς τα πράγματα. Σήμερα η αλλαγή είναι κοσμογονική. Ο μέσος πατέρας στέκεται δίπλα στο παιδί του κι επειδή πρέπει κι επειδή το θέλει το ίδιο όσο η μάνα. Αν όχι περισσότερο. Στον χρόνο που περνάνε μαζί θες; Στο τάισμα, στον ύπνο, στην αλλαγή της πάνας ή πιο μετά στην κουβέντα, στο διάβασμα και στις δραστηριότητες; Ο πατέρας είναι εκεί πια. Κάποια στιγμή πρέπει να το πούμε κι αυτό.
Να το πούμε γιατί έχουμε αυτομαστιγωθεί αρκετά. Ο κάθε μαμάκιας λεβέντης που είναι ο πασάς της οικογένειας και που ως ενήλικας γίνεται και λίγο brutal και λίγο σεξιστής και λίγο γαϊδούρι είναι μια κατηγορία άντρα που έχει δεχτεί πολλές επιθέσεις και πολύ σωστά συνέβη αυτό. Όμως δε γίνεται να βλέπουμε μόνο τη μία πλευρά του νομίσματος. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτό το είδος, όπως κι όλα τα συναφή, μεγάλωσαν από μαμάδες. Φταίνε αυτές; Φταίει η κοινωνία; Φταίει το ριζικό μας; Δεν θα το λύσουμε τώρα, σημασία έχει ότι αυτό αλλάζει. Τα νέα παιδιά έχουν πολύ πιο κοντά τους τους μπαμπάδες τους. Μιλάμε για ένα εντελώς διαφορετικό έργο, που νομίζω θα μας βγει σε καλό.
Ποιος είναι ο κίνδυνος του παραπάνω όμως;
Φαντάζεσαι να προκύψουν και οι μπαμπούλες του Facebook; Συμφορά μας!
Ποτέ συγκινήθηκα (έως έκλαψα) γι' αυτόν;
Πρέπει να είναι καμιά 50ρια φορές.
Κάθε φορά που μια/ένας δασκάλα/ος λέει πόσο μοχθεί ο μικρός και πόσο θέλει να τα καταφέρει.
Όταν έπαιξε στο θεατρικό έργο του σχολείου κάνοντας μεγάλη προσπάθεια σε πολλά επίπεδα.
Όταν τρέχει σε αγώνες δρόμου.
Όταν έκατσα δίπλα του στο θρανίο κατά τη διάρκεια του τελευταίου μαθήματος της Α' Δημοτικού και ζούσα ό,τι ακριβώς ζούσε κι αυτός.
Όταν χάρισε σε ένα παιδάκι που μόλις είχε γνωρίσει τα αυτοκόλλητα του με τους ποδοσφαιριστές (τα διπλά του, εννοείται).
Όταν του βάζω αριθμητικές πράξεις και μου ζητάει να περιμένω και να μην τον βοηθήσω για να βρει το αποτέλεσμα μόνος του.
Όταν τον είδα για πρώτη φορά να παίζει τόσο καλό μπάσκετ.
Όταν μου έκανε δώρο στη γιορτή μου με δικά του χρήματα.
Όταν τον είδα να κολυμπάει στην πισίνα.
Όταν ψάχνει να βρει πού τονίζεται η κάθε λέξη.
Όταν χορεύουμε μαζί (με έναν απόλυτα επιτυχημένο και πρωτότυπο τρόπο) στο Money for nothing.
Όταν συζητάμε γελώντας με τις σκηνές του Τρελοί Πιλότοι σε F-16.
Καλά, τόσο εύκολα συγκινείσαι εσύ;
Τόσο κι ακόμα πιο εύκολα. Κλαίω για πλάκα. Είμαι πρωταθλητής.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό που του έχω κάνει μέχρι τώρα;
Το ότι με έβλεπε να καπνίζω για 6 χρόνια και 8 μήνες. Δεν ξέρω αν προλαβαίνει να σβήσει αυτή η εικόνα από τη μνήμη του.
Πες μου για τον cool συμμαθητή και την αυτοπεποίθηση.
Είναι η άβολη στιγμή που έρχεται το παιδί και σου λέει: "Ο φίλος μου ο Κώστας είναι ο καλύτερος στη ζωγραφική και είναι cool” και το λέει όχι απλώς γιατί αντιλαμβάνεται ότι ο άλλος είναι πιο καλός και τον θαυμάζουν όλοι, αλλά και γιατί υπάρχει κι ένα κρυμμένο παράπονο: αυτός ποτέ δε θα γίνει τόσο καλός.
Αυτό φίλε μου είναι δύσκολη άσκηση. Από την μία θες να αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να είναι ο καλύτερος σε όλα. Είναι μια πραγματικότητα, είναι νόμος στη ζωή και οφείλει να το μάθει. Αλλά από την άλλη δε θες να τα παρατήσει και να μην προσπαθεί, γιατί αύριο μπορεί όντως να βελτιωθεί σε αυτό που σήμερα δεν είναι καλός.
Εδώ έρχεται να με βοηθήσει κάτι που έμαθα από το τρέξιμο: Σημασία δεν έχει να γίνεις πιο καλός από τον άλλο, σημασία έχει να βελτιώνεις τη δική σου επίδοση. Να ξεχνάς τον διπλανό και να εστιάζεις στη δική σου προσπάθεια. Αν το κάνεις με συνέπεια και σταθερότητα, θα έρθει μία στιγμή που δε θα πιστεύεις, η στιγμή που θα είσαι πιο καλός κι από το καλύτερο που φαντάστηκες για τον εαυτό σου.
Άρα τι συμβαίνει εδώ: μετατοπίζεις το πρόβλημα βάζοντας το στη σωστή του βάση. Δε σε ενδιαφέρουν οι άλλοι (ή τουλάχιστον δε σε ενδιαφέρουν τόσο πολύ), φτάνεις με τον δικό σου τρόπο στο σημείο να είσαι cool.
Κι έτσι μαθαίνεις. Μαθαίνεις να προσπαθείς σκληρά. Μαθαίνεις ότι αν σταματήσει να σε νοιάζει, μπορείς να γίνεις καλύτερος από εκείνον που τώρα σου φαίνεται άπιαστος. Μαθαίνεις ότι ακόμα και σε αυτό που είσαι εσύ ο καλύτερος σήμερα, μπορεί κάποιος να σε ξεπεράσει αύριο. Αλλά κι αν γίνει αυτό, πάλι ξέρεις τον τρόπο να ξαναβγείς μπροστά.
Είναι μια κολοσσιαία άσκηση αυτοπεποίθησης και αυτοβελτίωσης. Το παιδί χρειάζεται την απόλυτη στήριξη σου για να τα καταφέρει.
Πώς τα πάει, αλήθεια, με τα κορίτσια;
Αν και κυριαρχεί ακόμα το mode "Αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες”, υπάρχει η έντονη τάση να αλλάξει αυτό.
Πώς γίνεται δύο (ή περισσότερα) μικρά μετά από μια ώρα super παιχνιδιού να μπορούν να φαγωθούν σε σημείο να πέσουν μπουκέτα και μετά εξίσου γρήγορα να τα ξαναβρούν;
Δεν ξέρω. Πρόκειται για μια τρύπα στο Matrix.
Συνεχίζω να πιστεύω ότι με παιδιά δεν μπορείς να βγεις έξω και να το ευχαριστηθείς;
Βεβαίως και δεν ντρέπομαι καθόλου γι' αυτό. Ο καφές, η έξοδος για φαγητό, η βόλτα κάθε τύπου όταν έχεις τα παιδιά είναι μισή (και πολύ λέω) ευχαρίστηση.
Καταλαβαίνω τους γονείς που κουβαλάνε μαζί τους παιχνίδια, βιβλία, μέχρι και tablet για τα καμάρια τους όταν πάνε σε ένα εστιατόριο. Τα παιδιά σε τέτοια μέρη είναι πολύ λογικό να βαριούνται και να σπάνε τα νεύρα των μεγάλων. Αυτή είναι η αλήθεια, τι να κάνουμε τώρα;
Γι' αυτό η μοναδική λύση που υπάρχει είναι να βγαίνεις με παρέα που έχει παιδιά της ίδιας συνομοταξίας.
Τι δε λέω να μάθω όσα χρόνια κι αν περάσουν;
Έχω ένα θέμα στο οποίο αποδεικνύομαι μέσα στα χρόνια τέρμα βλαξ.
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθει να κάνει το παιδί π.χ. να μάθει να πλένει τα δόντια του. Πώς το πετυχαίνεις αυτό;
Υπάρχει το στυλ ”πρέπει να το κάνεις, όλα τα παιδιά στην ηλικία σου το κάνουν, θα χαλάσουν τα δόντια σου, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό” και τέτοια. Ε το στυλ αυτό δε δουλεύει καθόλου. Το παιδί αγχώνεται, λογικό αφού και το ίδιο το ενοχλεί η κατάσταση αυτή, πιέζεται, νιώθει ανίκανο και τελικά οδηγείται προς το αντίθετο.
Αν όμως είσαι από την αρχή υποστηρικτικός και πιο υπομονετικός, το παιδί θα βρει τον τρόπο του να το ρυθμίσει. Οτιδήποτε πέτυχε ο Αλέξανδρος πριν από "το κανονικό", το πέτυχε χάρη στην υποστήριξη. Έμαθε π.χ. να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές πολύ νωρίτερα από τους συνομήλικούς του επειδή το ήθελε πολύ κι επειδή από την πρώτη στιγμή βγάλαμε το "πρέπει" από την κουβέντα και το αντικαταστήσαμε με το "προσπάθησε και σιγά σιγά θα τα καταφέρεις, εμείς είμαστε μαζί σου“. Χωρίς άγχος, χωρίς πίεση και κυρίως χωρίς το mentality να είναι ο πρώτος του χωριού.
Η υποστήριξη αντί της πίεσης λειτουργεί στα πάντα θετικά, με εξαίρεση τα επείγοντα γεγονότα. Όλα αυτά τα έχω δει και συνεχίζω να τα βλέπω, αλλά στην κρίσιμη στιγμή το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να το παίξω με το “πρέπει”. Ελπίζω να ξεκολλήσω και να μάθω το μάθημά μου επιτέλους.
Ε κι αν δεν ξεκολλήσω, πάμε το παιδί σε έναν ψυχολόγο, σωστά;
Ένας ψυχολόγος για κάθε παιδί. Καλή φάση δεν είναι;
Καλή φάση μόνο;
Έχουμε πέσει τόσο πολύ πάνω από τα παιδιά μας που πάμε να τα τρελάνουμε. Τα βάζουμε σε συνεχείς διαδικασίες σύγκρισης με άλλα παιδιά και, αναμενόμενα, τα βρίσκουμε κάπου να υστερούν. Όταν τα παιδιά μας δεν είναι τα καλύτερα παντού, προκύπτει μια σχεδόν προβληματική κατάσταση για εμάς.
Οι παιδικοί σταθμοί και τα σχολεία από την άλλη με το παραμικρό βρίσκουν θέματα και σε στέλνουν σε παιδοψυχολόγους. Μερικά “σχολεία” συνεργάζονται κιόλας με “ειδικούς” φτιάχνοντας μικρές φάμπρικες δήθεν προβληματικών παιδιών.
Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Δε γίνεται οι δικές μας ανασφάλειες και η ανεπάρκειά μας να μεγαλώσουμε ισορροπημένους ανθρώπους να γίνονται πιο σημαντικά από τα ίδια τα παιδιά. Πριν ψάξουμε τα παιδιά μας, ας ψαχτούμε εμείς οι ίδιοι πρώτα.
Τελικά το παιδί έγινε Ολυμπιακός ή μπα;
Δεν ξέρω. Ούτε αυτός ξέρει. Νιώθω να ζει την πίεση από τα γύρω ΜΠΑΟΚΙΑ, να θέλει να πει να πει “Ολυμπιακός” και να ζορίζεται τι θα του πουν οι συμμαθητές του. Για την ακρίβεια είμαι σίγουρος ότι κάτι θα του έχουν πει ήδη. Το οποίο είναι τραγικό εδώ που τα λέμε.
Όπως και να ΄χει, το μόνο που θέλω είναι να μάθει να γελάει με τους φανατισμένους, να είναι πολύ μακριά από αυτούς. Όπως επίσης να συμπαθεί τη Barça.
Με τι χαίρομαι που του αρέσει;
Με το ότι αγαπάει τα ζώα και το δάσος και τα ζώα του δάσους.
Ποια είναι η γνώμη μου για τα παιδικά βιβλία; (Ξέρω, δε θα μπορέσεις να κοιμηθείς το βράδυ, αν δε σου πω.)
Χωρίζω τα παιδικά βιβλία σε δύο μεγάλες κατηγορίες: αυτά που γράφτηκαν για τα παιδιά κι αυτά που γράφτηκαν για τους ίδιους τους συγγραφείς, οι οποίοι νιώθουν αδικημένοι που δεν έχουν την ευκαιρία να εκδώσουν τον επόμενο Κώδικα da Vinci, οπότε αρκούνται στο πάρεργο του παιδικού βιβλίου.
Τα βιβλία που γράφτηκαν για τα παιδιά όντως διαβάζονται από τα παιδιά. Πολλά του Τριβιζά με τους υπέροχους χαρακτήρες του είναι ένα τέτοιο παράδειγμα καλών βιβλίων. Οι ιστορίες του Τοποτίπ είναι ένα ακόμα. Αλλά είναι η ισχνή μειοψηφία.
Ο μεγάλος όγκος των παιδικών βιβλίων, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι ασήμαντα. Οι ιστορίες τους δεν έχουν ροή και λέγονται με ύφος μεγάλου ανθρώπου που περνάει το παιδί για χαζοπούλι κι εύκολα χειραγωγήσιμο είδος. Η εικονογράφηση είναι αντίστοιχα μικρομέγαλη.
Α και προσπαθούν να περάσουν κάτι μηνύματα... μα κάτι μηνύματα... όπως λ.χ. τη σωτηρία των λευκών αρκούδων της Αρκτικής. Μα το παιδί δεν ξέρει την Αρκτική, δεν ξέρει τη λευκή αρκούδα και ζήτημα είναι αν έχει δει καφέ αρκούδα. Τι το νοιάζει σε αυτή την ηλικία αν θα σωθεί; "Μη σώσει και σωθεί η αρκούδα", σκέπτεται το παιδί, "κάτι να με ψυχαγωγήσει έχεις;", ρωτάει από μέσα του.
Τα παιδιά αντιλαμβάνονται αυτή τη fake κατάσταση. Δεν μπορούν να το εκφράσουν με λόγια κι έτσι απλώς αγνοούν αυτά τα βιβλία, όσες φορές κι αν συναντήσουν τον συγγραφέα από κοντά να τους υπογράψει ένα αντίτυπο.
Πηγαίνετε σε μια έκθεση παιδικού βίβλου. Θα τρομάξετε από την υπερπαραγωγή. Αν το ψάξετε λίγο παραπάνω, θα τρομάξετε κι από την σαβούρα που κυκλοφορεί.
Δηλαδή ποιο είναι το μυστικό για ένα καλό παιδικό βιβλίο, κύριε έξυπνε;
Να είναι γραμμένο πραγματικά για τα παιδιά και να αφηγείται καλά μια ιστορία.
Είναι πολύ δύσκολος ο συνδυασμός.
Οπότε, τι διαβάζει ο Αλέξανδρος; Μπουκόφσκι για παιδιά;
Έχει διαβάσει τυπικά πολλά βιβλία από αυτά που κυκλοφορούν για την ηλικία του. Αλλά δεν του κάνουν εντύπωση.
Εγώ ως παιδί διάβασα πολύ, παρά πολύ, Αστερίξ, Λούκι Λουκ, Τεν Τεν κι Ερίκ Καστέλ. Ακόμα διαβάζω, δεν είναι θέμα. Όλο αυτό το υλικό (τα Τεν Τεν όχι ακόμα, είναι για λίγο πιο μεγάλες ηλικίες) είναι πια στη διάθεσή του μικρού. Και ο μικρός τα λατρεύει. Έχουμε διαβάσει τόσο πολύ που λέμε ατάκες απ' έξω, θυμόμαστε σκηνές στο άσχετο και συζητάμε τι θα κάναμε αν ήμασταν για μέρα ο Αστερίξ και ο Οβελίξ.
Παιδαγωγικά δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, σίγουρα πάντως το γλεντάμε.
Το ποσό ωραία είναι ειπωμένες και εικονογραφημένες αυτές οι ιστορίες θα έπρεπε να πει κάτι και στους συγγραφείς των παιδικών βιβλίων. Δεν πειράζει που δεν ασχολούνται με μεγαλεπήβολα πράγματα.
Ποια ανακάλυψη θέλει να κάνει όταν μεγαλώσει;
Να βρει ένα τρόπο όταν ένα αντικείμενο φτάνει στον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας να μπορεί να κινηθεί όπως θέλει μπαινοβγαίνοντας σε αυτή. Elementary, my dear Watson.
Ποιο παιχνίδι παίζουμε στον υπολογιστή;
Το Lords of the Realm. Πρόκειται για ένα strategy game που εκτυλίσσεται στο Μεσαίωνα και που έπαιζα στο πρώτο μου PC 20 χρόνια πριν. Το ότι ο μικρός κολλάει με τα κάστρα, τις πανοπλίες, τους ιππότες κι όλα τα σχετικά είναι αναμενόμενο. Το εντυπωσιακό δεν είναι αυτό.
Το εντυπωσιακό είναι το πόσο ενθουσιάζεται με την ιδέα του πολέμου και την προετοιμασία των μαχών. Παρότι το παιχνίδι δεν δείχνει βία (μόνο την υπονοεί), η βία των μαχών είναι μέσα στο αίμα του. Η πλάκα είναι ότι όσο κι αν προσπαθώ να του δείξω ότι ο πόλεμος είναι κάτι μισητό, αυτός όπως και πάρα πολλά αγόρια έλκεται από αυτόν, έστω θεωρητικά. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο αυτό το κόλλημα που έχουν τα αγόρια με τις μάχες. Στο επόμενο κείμενο μετά από δύο χρόνια, στα 9 του, όλο και κάτι παραπάνω θα έχω να πω για το μυστήριο τούτο.
Υπάρχει κι ένα άλλο εντυπωσιακό: πόσο εύκολα μπορεί να σου ξεφύγει και να γίνει εθιστικό για το παιδί. SOS θέμα αυτό.
Τι είναι η τέχνη της προετοιμασίας;
(Είχα κάνει μια νύξη γι' αυτήν όταν ο Αλέξανδρος γινόταν 5, τώρα την τελειοποίησα.)
Πρόκειται για μία τέχνη που μας έρχεται από τα βάθη του χρόνου και τη σοφία των λαών της Ανατολής και μειώνει δραματικά την γκρίνια, τη μίρλα, το κλάμα και όλα όσα μας κάνουν να αντιπαθούμε τα παιδιά: Όταν κάτι δυσάρεστο είναι προγραμματισμένο να έρθει, πρέπει να προετοιμάζεις το παιδί γι' αυτό.
Παράδειγμα: έχεις αποφασίσει να δει παιδικά για 15'. Αφού το σκεφτείς λίγο, καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι βλακεία κι ανέφικτο κι ότι πήρες τη ζωή σου λάθος. Τότε αυξάνεις το χρόνο στα 45'. Ακόμα δεν έχεις μιλήσει στο παιδί, όλα αυτά συμβαίνουν στο κεφάλι σου για την ώρα.
Λες τότε στο παιδί αργά και σταθερά: "Και βέβαια θα δεις παιδικά και θα είναι τέλεια. Θα το κλείσουμε όταν το ρολόι δείξει xx:xx." Το παιδί δε συνειδητοποιεί το χρόνο αυτό, αλλά παίρνει το μήνυμα και καταλαβαίνει τους κανόνες του παιχνιδιού.
Όσο περνάει η ώρα και τα παιδικά προχωράνε εσύ δεν κάθεσαι άπραγος. Σε τακτά διαστήματα του λες: "Έχουν μείνει x λεπτά ακόμα κι όπως είπαμε στις xx:xx θα το κλείσουμε."
Προσοχή όμως! Η τέχνη έγκειται στο πόσο συχνά θα μιλάς στο παιδί και στη σταθερότητα στο ύφος σου. Λίγο να σου φύγει και γίνεσαι super σπαστικός. Γιατί, εδώ που τα λέμε, αν εσύ βλέπεις τελικό Champions League κι έχεις κάποιον να σου λέει ότι θα σου κλείσει την TV, εύκολα μπορείς να φτάσεις να τον δαγκώσεις στο τέλος. Μη γίνεις κι εσύ αυτό που θα φρικάρει το παιδί σου.
Το ύφος και η συχνότητα είναι διαφορετική για το κάθε παιδί, οφείλεις ως γονιός να τα βρεις μόνος σου αυτά. Αλλά όταν το κάνεις σωστά, τότε έχεις ένα παιδί που και παιδικά είδε και τον κανόνα σεβάστηκε. Win-win. Και βέβαια καταλαβαίνεις τώρα. Αν η τέχνη αυτή δουλεύει με τα παιδικά, τότε δουλεύει με τα πάντα.
(Απολύτως απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχει όλο αυτό είναι να κλείσεις όντως τα παιδικά την ώρα που είπες ή έστω λίγα λεπτά πιο αργά μέχρι να τελειώσει αυτό που βλέπει. Αν είσαι ασυνεπής, θα σε πάρει χαμπάρι και θα χαλάσει όλη η προσπάθεια.)
Τι του λέω όταν μου λέει το πρωί ότι δε θέλει να πάει σχολείο
Χρησιμοποιώ την τεχνική ενός φίλου-μπαμπά. Του λέω με ύφος ήρεμο αλλά που δε σηκώνει πολλές συζητήσεις: "Αυτή είναι η δουλειά σου."
Του εξηγώ βέβαια πόσο καλή είναι η δική του η δουλειά και πόσο παιχνίδι και γέλια έχει. Και πως γενικά δεν είναι έτσι οι δουλειές. Και πως αν θέλει αλλάζουμε, αλλά θα πάρει όλο το πακέτο. Μετά ηρεμεί. Νομίζω ότι καταλαβαίνει, δεν είναι χαζός.
Πες μου μια ατάκα που του λες.
Του λέω ότι η διαφορά του χαζού από τον έξυπνο άνθρωπο είναι ότι ο χαζός κάνει τα ίδια λάθη, ενώ ο έξυπνος νέα λάθη. Δεν πειράζει να κάνουμε λάθη, αρκεί να μην είναι τα ίδια. Νομίζω ζορίστηκε να το πιάσει στην αρχή, αλλά τώρα είναι ΟΚ.
Ακολουθούν σε λίγο καιρό το “Slow and steady wins the race” και το “Μηδέν άγαν”.
Ποια μαγική δύναμη θα ήθελες να είχε;
Να προσπαθεί, να μαθαίνει και ν’ αλλάζει προς το καλύτερο.
Ώπα, για κάτσε… αυτό δεν είναι πολύ μαγικό. Ή είναι;
Να τα μαζεύουμε και να φεύγουμε σιγά σιγά: τελικά είναι 7 χρόνια φαγούρα; Να κάνει ο κόσμος παιδιά;
Έχουμε αρκετά παιδιά, δε χρειαζόμαστε αλλά. Όχι, εντάξει, δεν έχουμε αρκετά. Αυτός είναι ένας καλός λόγος να κάνει ο κόσμος παιδιά.
Κατά τα άλλα να μην κάνει. Αρκετά προβλήματα δεν έχουμε από τα υπάρχοντα;
(Φωνή θείτσας) Αχ, μα τα παιδάκια είναι ευτυχία! Γιατί δεν κάνετε ακόμα ένα;
(Φωνή λιμενεργάτη) Να κάνεις εσύ άμα θες τόσο πολύ.
Σοβαρά τώρα; Δεν μπορώ να συνδέσω την ευτυχία με ένα παιδί, όπως και δεν μπορώ να τη συνδέσω με κάτι συγκεκριμένο γενικώς. Ο άνθρωπος δεν ολοκληρώνεται μέσω ενός παιδιού, δεν αποκτά έτσι νόημα η ζωή του. Αυτές οι "θειτσέ" λογικές 50 ετών πριν μου φέρνουν αναγούλα.
Όπως δεχόμαστε την επιθυμία κάποιων ανθρώπων να κάνουν πολλά παιδιά, έτσι πρέπει να δεχόμαστε την επιθυμία κάποιων άλλων να κάνουν ένα και μερικών να μην κάνουν κανένα. Γίνεται; Μπορούμε να τους δώσουμε το περιθώριο να αποφασίσουν ελεύθερα;
Τελευταίο: ποιο είναι το απόλυτο κόλπο για να πιει σιρόπι που δεν του αρέσει;
Να το κάνετε σφηνάκι. Να του μιλήσεις για τα σφηνάκια και την τεκίλα. Και τα μπαρ και τη μουσική. Και τα κορίτσια. Και τα μουσεία. Και μετά ξανά για τα σφηνάκια. Να του πεις ότι απαγορεύονται για τα παιδιά, αλλά μια εξαίρεση μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Να πιεις μαζί του μερικά. Μπορεί να καταλήξεις σκνίπα αλλά η δουλειά θα γίνει στο τέλος.
Χρόνια πολλά, Αλέξανδρέ μου. Επειδή όταν τα διαβάσεις όλα αυτά θα θες (και θα μπορείς) να με δείρεις, να σου πω μόνο ότι δεν ισχύουν, τα λέω για να γελάσουμε, για πλάκα. Και είμαστε όλο πλάκες εμείς ε;
