porcupine colors

porcupine colors

ΑρχικήJournal › Σήμερα ο γιος μου γίνεται 5

Σήμερα ο γιος μου γίνεται 5

Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από εκείνο το κείμενο. Όπως λέει και το τραγούδι “τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά”. Από τότε έχουμε καινούριες ερωτήσεις κι απαντήσεις που αφορούν τον Αλέξανδρο.

Alexandros

Να τι έμαθα λοιπόν.

Αν είναι πιο εύκολη η ζωή του γονέα στα 5 σε σχέση με τα 3

Ναι, είναι. Έχεις φυσικά νέα προβλήματα, αλλά έχεις ένα βασικό πλεονέκτημα: την επικοινωνία. Η οποία επικοινωνία είναι σχεδόν στο maximum τώρα.

Αν είναι πιο εύκολη η ζωή του παιδιού στα 5 σε σχέση με τα 3

Δεν έχω ιδέα. Υποθέτω πως όχι. Στα 3 το παιδί έχει να καλύψει μόνο τις βασικές του ανάγκες και κανένας δεν του ζητάει κάτι. Τώρα έχουν αρχίσει οι (ακόμα) απαλές απαιτήσεις. H πίστα αυτή μόλις ξεκίνησε.

Άλλα πλεονεκτήματα που έχει ο γονιός όταν το παιδί μεγαλώνει

- Τα ρούχα για άπλωμα είναι ευκολότερο task. Βάζεις πλυντήριο, απλώνεις και μαζεύεις πολύ πιο γρήγορα (βλ. κείμενο για τα 3 χρόνια). Χρειάζεσαι λιγότερα μανταλάκια.

- Ταυτίζεστε στα κουκουρούκου (βλ. χαζομάρες που κάνετε στη στιγμή, που δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα και που γελάτε με αυτές συνέχεια). Έχεις κάποιον που σε καταλαβαίνει ρε παιδί μου.

- Μπορείς να παίζεις καλύτερα με τα παιχνίδια του. Αρκεί να μην είναι ανώριμος και γκρινιάζει όταν του τα παίρνεις.

Οι πολυτέλειες που ακόμα δεν έχεις

- Ξεκουραστική τηλεόραση μεσημέρι Σαββάτου. Ποτέ.
- Χαλαρός καφές/φαγητό έξω. Ποτέ.

Αν συστήνω στους ανθρώπους που δεν έχουν κάνει παιδί να κάνουν ένα

Όχι βέβαια. Το αν και πότε θα κάνει κάποιος παιδί είναι κάτι εντελώς προσωπικό και δεν μπορώ να πω κάτι. Το παιδί δε λύνει κανένα πρόβλημα που ήδη υπάρχει, αντίθετα δημιουργεί νέα. Επίσης, συνεχίζω να πιστεύω ότι τα παιδιά δεν είναι η συνταγή της ευτυχίας.

Εγώ δε θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο, αλλά αυτό είναι επίσης κάτι εντελώς προσωπικό.

Τα παιδιά είναι σαν την επιστήμη: είναι ό,τι καλύτερο έχει η ανθρωπότητα να παρουσιάσει, αλλά αν με την επιστήμη θα φτιάξεις μια πυρηνική βόμβα ή θα βελτιώσεις τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων είναι δύο εντελώς διαφορετικες ιστορίες.

Τι περιθώρια έχει το παιδί να μην είναι ακριβώς στους μέσους όρους, αν είναι αποδεκτή η διαφορετικότητα

Κατ’ αρχάς, τι εννοούμε με το “μέσους όρους” και το “διαφορετικότητα”;
Εννοούμε το πότε το παιδί θα βγάλει την πάνα, πότε θα μιλήσει, πότε θα αρχίσει να γράφει, τι χρώματα θα βάλει όταν ζωγραφίζει, ποια μουσική θα του αρέσει, πώς θα ενταχθεί σε ομάδες, πότε θα βγάλει τις βοηθητικές από το ποδήλατο και πάει λέγοντας.

Ε λοιπόν, όσο ψαγμένοι και σοβαροί γονείς θέλουμε να λεγόμαστε στην πραγματικότητα είμαστε ένα βαθύτατα συντηρητικό και εγωπαθές συνοθύλευμα ανθρώπων. Δεν ανεχόμαστε το παιδί μας να μην είναι πρώτο σε όλα. Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας να είναι στην κορυφή. Στην κορυφή, άλλα όχι πιο πέρα από την κορυφή. Θα ασκήσουμε πίεση στο παιδί στο να δικαιώσει την εικόνα που πλάθουμε γι’ αυτό.

Εν ολίγοις, σε οτιδήποτε το παιδί μας ξεφεύγει από το μέσο όρο, ακόμα κι αν είναι προς τα πάνω κι όχι προς τα κάτω, είναι ένα σημείο που μας φέρνει σε αμηχανία και θέλουμε να το επαναφέρουμε στην πράσινη ζώνη της δικής μας ασφάλειας.

Το σχολείο τι κάνει γι’ αυτό

Η πλειοψηφία των σχολείων διευθύνεται από αντίστοιχους ανθρώπους. Αν πέσεις και σε σχολείο (ουσιαστικά σε δασκάλα) που δεν ανέχεται το διαφορετικό, τότε φίλε την έβαψες. Εύκολα θα σου βγάλουν το παιδί προβληματικό.

(Tip: ένα μέτριο σχολείο με μια καλή δασκάλα είναι προτιμότερο από ένα καλό σχολείο με μια μέτρια δασκάλα. Κι αυτό γιατί η καλή δασκάλα θα κάνει την υπέρβαση και θα ξεπεράσει τις κακές συνθήκες προκειμένου να σταθεί σωστά δίπλα στα παιδιά.)

Το πρώτο πράγμα που ζητάω από τους δασκάλους του μικρού είναι να τον αφήσουν να ζήσει την ηλικία του. Δε με ενδιαφέρει αν θα γράψει πρώτο το όνομά του, με ενδιαφέρει να μεγαλώσει χωρίς επιπλέον άχρηστη πίεση. Δε δίνω μία αν θα είναι ο καλύτερος στη ζωγραφική, με νοιάζει να φχαριστιέται τη στιγμή που θα πιάνει το μαρκαδόρο. Θα παλέψω όσο μπορώ για να μην απεμπολήσει το παιδί αυτό το βασικό του δικαίωμα.

Κοίτα, μπορεί να υπάρχουν γονείς που παρκάρουν το παιδί τους στο σχολείο, αλλά δεν παύουν να έχουν το δικαίωμα να θέλουν να είναι πρώτο…

Τον κακό τους τον καιρό. Ο γονέας που δεν ενδιαφέρεται να είναι στη μηνιαία ενημέρωση του σχολείου για το πώς πηγαίνει το παιδί του (συμβαίνει πολύ πιο συχνά απ’ όσο νομίζεις) είναι ένας γονέας κατάπτυστος. Πώς είναι δυνατόν να μη σε νοιάζει πώς περνάει αυτός ο μικρός, αδύναμος άνθρωπος τη μέρα του; Τι τον απασχολεί, τι τον χαροποιεί, τι νέο πράγμα καταφέρνει κάθε μέρα.

Αυτός ο γονέας με τις απαιτήσεις αλλά το μηδενικό αληθινό ενδιαφέρον για το παιδί του θα βρίσκει παντού προβλήματα και θα γίνει ο καλύτερος πελάτης των παιδοψυχολόγων. Στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα δικαίωμα να θέλει το παιδί του να είναι πρώτο.

Πώς αντιμετωπίζω την άποψη να μην εμβολιάζουμε τα παιδιά, αλλά να τους κάνουμε ομοιοπαθητική

Δεν είναι κακή ιδέα. Μπορούμε όμως να πάρουμε τη γνώμη κάποιων αστρολόγων πρώτα και να εφοδιάσουμε μετά τα παιδιά με ενεργειακές πέτρες μέχρι να βαρύνουν τόσο ώστε να μην μπορούν να περπατήσουν. Ίσως και καμιά χάντρα στο λαιμό να βοηθήσει.

Μετά μπορούμε να αυτοκαταστραφούμε ως είδος. Το τερματίσαμε.

Γιατί ακόμα να ανεβάσω φωτογραφίες του στο Facebook

Αν κάθε Like πολλαπλασιάζει, ας πούμε x2 τις πιθανότητες να τον δει ένας παιδόφιλος, μπορώ να έχω μερικά μείον Likes;

Α, να μην ξεχάσουμε να απαιτήσουμε από το Facebook να μη δείξει τις φωτογραφίες του μικρού σε άτομα που δεν έχουμε εγκρίνει εμείς ένα προς ένα, καθώς και ν’αλλάξει τους όρους χρήσης του όταν αναρτήσουμε στο wall μας εκείνο το κείμενο που σαφώς το ορίζει αυτό.

Τι πιστεύω για τις μανούλες στο Facebook

Πρόκειται για τις σπάνιες εκείνες στιγμές που δεν μπορώ να βγάλω λέξη, μόνο θελω να πάω να γίνω φύκι.

Πώς καταφέρνει να βγάζει τόσο καλές φωτογραφίες

Δεν ξέρω. Προσπαθώ να καταλάβω τι βλέπει στην κάμερα που δε βλέπω εγώ. Κάποια μέρα θα μάθω.

Περί των δώρων που θέλω να του κάνω

Ποτέ δεν περίμενα ότι θα χαιρόμουν να πάρει ένα δώρο κάποιος άλλος περισσότερο από εμένα. Ποτέ.

Ποιος είναι ο επαναλαμβανόμενος εφιάλτης μου

Ότι ο μικρός ανέβηκε πάνω στην καρέκλα στο μπαλκόνι, πήδηξε τα κάγκελα κι έπεσε κάτω. Το έχω δει αμέτρητες φορές.

Αν είναι νωρίς να του μιλήσεις για σεβασμό, αγωγή και καλούς τρόπους

Δεν είναι καθόλου νωρίς, αρκεί να του το δείξεις, να μην του το πεις. Και πώς το δείχνεις; Με παραδείγματα.

- Αν μου μιλήσεις άσχημα, θα στεναχωρεθώ και δε θα έχω όρεξη να παίξω μαζί σου.
- Σήμερα στη δουλειά ένας κύριος χτύπησε έναν άλλο κύριο και τότε κανένας δεν ήθελε να του μιλάει και στο τέλος έμεινε μόνος του.
- Ο κύριος αυτός πάρκαρε το αυτοκίνητό του στη μέση του δρόμου και εμποδίζει να περάσουν όλα τα άλλα αυτοκίνητα, ο γάιδαρος!
(Παραλείπουμε το “γάιδαρος” ή ό,τι άλλο μπορεί να μπει στη θέση του βέβαια.)

Τι καλό σου προσφέρει το ελληνικό κράτος που δεν το γνώριζες μέχρι σήμερα σε σχέση με το παιδί

Ότι είναι μεγαλόθυμο που ανέχεται και σένα και αυτό. Ότι ενώ είσαι βάρος για την κοινωνία, αυτό σε υπομένει. Ότι σου ανεβάζει δωρέαν την αδρεναλίνη. Ότι σε εκπαιδεύει να είσαι υπομονετικός και όλο καθυστερείς το χρόνο που θα πας και θα το κάνεις καλοκαιρινό το μαγαζί.

Περί του πόση προσοχή πρέπει να δίνεις στο παιδί

Πολύ εύκολο: δε χρειάζεται παρά μόνο μην κινδυνεύσει από κάτι. Κατά τ’ άλλα γράψ’το, πολύ μας ζάλισε.

Βέβαια, μπορείς να μην το πας έτσι και να προσέχεις (χωρίς να το δείχνεις) οτιδήποτε κάνει, μια σίγουρα πολύ κουραστική άσκηση για σένα. Θα εκπλαγείς από το πώς αντιλαμβάνεται τα διάφορα ερεθίσματα από το περιβάλλον και πώς επηρεάζεται από αυτά. Αυτός είναι ο τρόπος να καταλάβεις πώς από ένα ον που ξεκινάει τη ζωή του ως άγραφο χαρτί καταλήγει να είναι ένα θαυμαστό και πολύπλοκο έργο ή μια μουτζούρα.

Πώς αντιμετωπίζεις τη δύσκολη ερώτηση: τι συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει

Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Σημασία έχει, νομίζω, να μην πεις ψέμματα. Αν του πεις ότι πήγε στον ουρανό, το παιδί θα κοιτάζει ψηλά και θα περιμένει να ξαναδεί το πρόσωπο που δεν υπάρχει πια. Αν πάλι σκέπτεσαι να του πεις ότι έγινε άγγελος, οδηγείς το παιδί στην απόγνωση. Λες και βλέπει κάθε μέρα άγγελους και παίζουν μπάλα μαζί.

Καλό είναι επίσης να αποφεύγονται τα ποιητικά του στυλ “θα ζει στη σκέψη μας” γιατί θα παρανοήσει το παιδί. Καλύτερο είναι το “θα τον/την θυμόμαστε”.

Αν του παρουσιάσεις με πολύ απλά λόγια την αλήθεια, θα βοηθήσεις κι αυτό κι εσένα και τους τριγύρω. Το να πεις ότι αυτό το πρόσωπο δεν υπάρχει πια γιατί αυτή είναι η πορεία του ανθρώπου κι αυτό είναι οριστικό είναι πολύ πιο σκληρό για σένα, παρά για το παιδί.

Προφανώς έχει να κάνει και με τις θεολογικές απόψεις του καθένα, όμως είναι πολύ νωρίς να πιάσεις το θέμα αυτό. Πιστεύω ότι απλώς το γεγονός πρέπει να παρουσιάζεται ως γεγονός. Τέλος.

Κάθε πότε μπορούμε να του παίρνουμε γλυκά

Παγίδα μεγάλη. Είμαι επιρρεπής στο λάθος. Είναι πολύ εύκολη λύση να του πάρεις ένα γλυκό για να κάνεις το παιδί να σταματήσει τη γκρίνια. Αλλά είναι κι εντελώς βλαβερό.

Αυτό που πετυχαίνει είναι το εξής: να προετοιμάσεις το παιδί με έναν κανόνα του στυλ “θα παίρνουμε γλυκό κάθε Τετάρτη” και να τηρήσεις τον κανόνα αυτό no matter what. Γενικά, το να προετοιμάζεις τον άλλο είναι πολύ αποτελεσματικό και δίκαιο.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στο πόσα παιδικά βλέπει: “έχουμε πει ότι θα δεις πέντε παιδικά, μας μένουν ακόμα δύο”. Θα το κάνεις όσο χρειαστεί μέχρι να γίνει δεδομένο ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι.

Από τα δυσκολότερα για μένα projects που αφορούν τον μικρό.

Η πρώτη ήττα μου από τον μικρό

Ήταν στη γιαγιά του και πήρα τηλέφωνο να δω τι κάνει. Εκείνη την ώρα όμως έπαιζε μπάσκετ κι όταν ζήτησα να του μιλήσω είπε: “Δεν έχω χρόνο για χάσιμο.”
200–0.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο αναπάντητο ερώτημα μέχρι σήμερα

Αν ο πραγματικός ήρωας είναι ο Shaun ή ο Bitzer.

Πώς να μάθεις το παιδί να φωνάζει τις κατσίκες (κι αυτές να έρχονται)

Όταν ήμουν στο στρατό, πριν 3–4 αιώνες, εκεί στο Διδυμότειχο (μπλουζ) είχα ένα φαντάρο ο οποίος δεν ήθελε να μπαίνει θαλαμοφύλακας. ”Λοχία, να με βάζεις μόνο σκοπιά”, μου έλεγε. Εγώ άλλο που δεν ήθελα, μου έλυνε τα χέρια. Αλλά δεν τον είχα ρωτήσει ποτέ γιατί. Κάποια στιγμή γυρνώντας από μια 3ήμερη άσκηση στην ύπαιθρο περπατούσαμε δίπλα δίπλα. Τότε αποφάσισα να τον ρωτήσω γιατί ταλαιπωριόταν με τις σκοπιές. ”Γιατί δεν ξέρω να διαβάζω και θα με κοροϊδεύουν όλοι. Εγώ μόνο τα ζώα μου ξέρω.”, μου είπε χαμηλόφωνα ο καψερός μην τον ακούσει κανείς. Όταν είσαι θαλαμοφύλακας πρέπει να ξέρεις να διαβάζεις κι αυτός ήταν μόνο ένας βοσκός. Προσπάθησα να τον μάθω να μη φοβάται κι αυτός σε αντάλλαγμα μου έμαθε κάτι που δεν ήξερα: πώς να φωνάζω τις κατσίκες.

“Πρέπει να τους λες, τσίκα μ’, τσίκα’ μ’, τσίκα μ’ κι αυτές θα έρθουν”.

Βέβαια άλλο να το γράφεις κι άλλο να το λες. Έχει μεγάλη σημασία πόσο παχύ είναι το “τσ”, πόσο διαρκεί το κάθε φωνήεν, πόσο γρήγορα επαναλαμβάνεις το “τσίκα μ’”, πόσες φορές το λες. Αν το κάνεις σωστά, πράγματι πιάνει και οι κατσίκες έρχονται.

Η σπάνια αυτή γνώση έχει ήδη μεταφερθεί στον μικρό. Αυτό το καλοκαίρι φώναξε τόσες πολλές κατσίκες που θα μπορούσε εύκολα να τις βγάλει για βοσκή.

Ποια είναι η πιο δύσκολη άσκηση γυμναστικής που έχει κάνει

Spiderman plank λέγεται και είναι απλό. Ή μπορεί και όχι. Ζούμε μεγάλες στιγμές.

Γιατί τα μωρά είναι πιο χαριτωμένα από τα παιδιά

Γιατί ένα βρέφος είναι πολύ πιο κοντά σε ένα ζώο. Μετά γίνεται άνθρωπος και χαλάει.

Πώς να τον βάλεις για ύπνο νωρίς
Την πέφτετε στον καναπέ με ανοιχτή την τηλεόραση. Αρχίζεις να νυστάζεις πολύ αλλά ελπίζεις ότι ο τύπος δίπλα σου νυστάζει περισσότερο. Κοιμάσαι. Μετά βαριέται και κοιμάται κι αυτός. Ή έτσι νομίζεις ενώ στην πραγματικότητα έχει βγει βόλτα στα μπαρ.

Τι μου είπε που με έκανε να μην ξέρω αν πρέπει να τον φιλήσω ή να τον δείρω

Αφού με είχε κάνει turbo συνεχίζοντας να κάνει κάτι που του απαγόρευα, γύρισε και μου είπε πολύ ήρεμα: “Θα το ξανακάνω. Σε λίγο καιρό θα το έχεις ξεχάσει”.

Το highlight των παιχνιδιών που έχουμε ανακαλύψει

Είναι η σκηνή των Ινδιάνων.
Το παιχνίδι αυτό παίζεται σε ένα μεγάλο κρεββάτι. Δύο Ινδιάνοι αρχηγοί, ο Γενναίος Αετός και ο Καφέ Σκαντζόχοιρος αποφασίζουν να ετοιμάσουν τη σκηνή τους (δηλαδή το τίπι) καθώς από μακριά έρχεται βροχή και μετά χιόνι. Σκάβουν, λοιπόν, αυλάκια γύρω από τη σκηνή ώστε τα νερά να μην μπουν μέσα, τεντώνουν τη σκηνή στα πασσαλάκια και ξεθάβουν τις κουβέρτες από μαλλί πρόβατου από το χώμα. Προειδοποιούν τους υπόλοιπους αρχηγούς κάνοντας ένα πάου γάου, μαζεύουν τα παπούζ και τις σκουώου και μπαίνουν στη σκηνή.
Μετά έρχεται η βροχή, το χιόνι κι αυτό επαναλαμβάνεται μέχρι οι Ινδιάνοι αρχηγοί πεινάσουν και σηκωθούν από το κρεββάτι.

(Για τις όποιες άγνωστες λέξεις, μια ιστορία του Λούκι Λουκ θα δώσει τις απαντήσεις.)

Μια σειρά τίτλων από τις best of ιστορίες που έχουμε πει

Με λίγες εξαιρέσεις δε μου αρέσουν τα παραμύθια στα βιβλία. Έτσι έπρεπε να φτιάξουμε μερικές ιστορίες μαζί. Τις γράφω για μελλοντικό reference.

- Το τρένο που δεν έφτανε ποτέ στον προορισμό του.

- Πώς χάθηκα με το αυτοκίνητο ενώ μου τελείωνε η βενζίνη.

- Οι εξερευνητές που έψαχναν ένα σπάνιο λουλούδι στο δάσος.

- Πώς η κουκουβάγια έμαθε τον ελέφαντα να βάζει το μυαλό του να δουλεύει.

- Το βράδυ που από το κρύο σηκώθηκα 7 φορές να πάω τουαλέτα.

- Η ιστορία της αρκούδας που έγινε φίλη με τις μέλισσες.

- Ο μυστικός πράκτορας στο εργοστάσιο με τις πριονισμένες καρέκλες.

- Ο μυστικός πράκτορας (πάλι) και το μυστήριο με τους 5 χορευτές του μπαλέτου που την ώρα της παράστασης γίνονταν 4.

- Πώς τα κουνούπια δεν κατάφεραν ποτέ να φτάσουν στο βουνό.

- Ο πίθηκος που έμαθε στην καμηλοπάρδαλη να εκτιμά τον εαυτό της.

Τι με ρώτησε που δεν ήξερα να απαντήσω

“Μπαμπά, άκου πως φωνάζει αυτός ο κύριος στο παιδάκι του. Εσύ ποτέ δε μου έχεις φωνάξει έτσι. Γιατί του φωνάζει τόσο πολύ; Τι λέξεις του λέει;”

Αν ακόμα μου μοιάζει

Μπα, όχι και τόσο. Μόνο που μια μέρα έβαλε τα γυαλιά μου κι ένα ψεύτικο μουστάκι-μούσι και ένας γνωστός τον ρώτησε “Τι νέα ρε Γιάννη;”

Για τη μουσική που του αρέσει

“Ώρα να ροκάρουμε, βάλε heavy metal” λέει. Τι να κάνω; Να του πω όχι;

Τώρα είμαστε στο level “Jazz μουσική”. Σαφώς πιο δύσκολο.

Τι σκέπτομαι όταν ακούω τις διαφημίσεις του Jumbo

Ότι είμαι αιμοσταγής δολοφόνος. Ότι σφάζω κουνελάκια. Ότι δε θα πατήσω ποτέ εκεί. (Sorry, δεν το κάνω επίτηδες, υπάρχουμε κι εμείς.)

Πότε ξεπέρασε τον εαυτό του στην υπομονή που έδειξε

Όταν με περίμενε να τερματίσω σε αγώνα τρεξίματος στο βουνό και είδε 420 (από τους 450 συμμετέχοντες) ανθρώπους να φτάνουν πριν από μένα. Ας όψεται το μετάλλιο που θα του χάριζα.

Τι θα ήθελα να μάθει που δεν κατάφερα να μάθω αρκετά νωρίς εγώ

Δύο πράγματα:

Να προσπαθεί. Να αποτυγχάνει και να συνεχίζει. Να μάθει ότι κάθε καλό πράγμα θέλει κόπο.

Να ρωτάει συνέχεια. Τα πάντα. Όλη την ώρα. Όσο κουραστικό κι αν είναι.

Το πρώτο δεν το καταφέρνουμε ακόμα. Το δεύτερο είναι στη φύση του.

Χρόνια πολλά πολλά πολλά και καλά, πολύ πολύ καλά, Αλέξανδρέ μου.

To Journal

Επιστροφή στην κεντρική του Journal.

RSS Feeds!

Ναι, υπάρχουν ακόμα και λειτουργούν πολύ καλά.
Αποθηκεύστε το RSS του Journal.

Ενα απο τα Projects μου

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Σχεδιασμός & ανάπτυξη για τον επίσημο διαδικτυακό τόπο του μεγαλύτερου Ελληνικού φορέα πολιτισμού

Σχεδιάζουμε κι αναπτύσσουμε καλύτερα websites & apps.

Το βιβλίο “Never Split the Difference“ Digitized16 & Front-end for Designers Workshop