porcupine colors

porcupine colors

ΑρχικήJournal › Τα πρώτα 3.000 χλμ. είναι τα δύσκολα

Τα πρώτα 3.000 χλμ. είναι τα δύσκολα

Τρέξιμο. Σε 30 μήνες 3.000 χιλιόμετρα. Να τ’ αφήσω;

3000 χιλιόμετρα
Τα πρώτα 3.000 είναι τα δύσκολα

Βγαίνεις έξω. Καλά καλά δεν έχεις ξυπνήσει ακόμα. Τι λέω; Καλά καλά δεν έχει ξημερώσει ακόμα. Έχει ζέστη, έχει κρύο, έχει βροχή, έχει χιόνι - δεν έχει σημασία. Βγαίνεις. Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Αν το κάνεις αυτό, δε γυρνάς πίσω.

Πίστευα ότι το τρέξιμο ήταν απόλυτα βαρετό. Αλήθεια είναι. Αλλά ταυτόχρονα είναι και λάθος. Γιατί η βαρεμάρα είναι θέμα εγκεφάλου. Κι όταν ο εγκέφαλος το παίρνει απόφαση ότι δεν έχει επιλογή έρχεται μια στιγμή που ξεκλειδώνει. Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο, εκεί θες να φτάσεις. Γιατί τότε γίνεται εύκολο. Δε σε πάνε τα πόδια, σε πάει το κεφάλι σου.

Να το πω από την αρχή: μιλάω ως ένας κοινός θνητός, ως ένας κανονικός άνθρωπος που δουλεύει πολύ σε μια καθιστική δουλειά με ζόρια. Όχι ως αθλητής, όχι ως κάποιος που έχει ελεύθερο χρόνο και είπε να κάνει κάτι για να μην βαριέται.

Μέχρι να ξεκινήσω να τρέχω είχα μείνει για χρόνια αγύμναστος. Η maximum απόσταση που μπορούσα να διασχίσω τρέχοντας ήταν η είσοδος της πολυκατοικίας. Το σώμα μου είχε ξεχάσει πώς είναι να πιέζεται, πώς είναι να φτάνει στα όριά του. Βρισκόταν σε λήθαργο. Όμως μπορεί ν’ αλλάξει αυτό. Γίνεται. Αφού το έκανα εγώ, ο πλέον άχρηστος, μπορείς κι εσύ. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν, απλώς λέω ότι γίνεται.

Επιπλέον, είμαι πολύ τυχερός και δεν έχω κανέναν σοβαρό τραυματισμό μέχρι σήμερα. Αν κάποτε είχα τραυματιστεί, όλα αυτά θα άλλαζαν, θα το έβλεπα διαφορετικά.

Πώς γίνεται;

Η αλήθεια είναι ότι τα 3.000 χιλιόμετρα σε 30 μήνες ακούγονται πολλά. Αν τα σπάσεις όμως σε 100 χλμ. το μήνα, δεν είναι τόσο άγριο. Γιατί αυτό σημαίνει περίπου 3 χλμ. τη μέρα. Ακόμα κι αν δεν τρέχεις κάθε μέρα, αυτό δεν είναι καθόλου ζόρικο, σωστά;

Δεν έχω συνταγές, δεν ξέρω αν γίνεται για τους άλλους ανθρώπους. Εγώ έπρεπε να βάλω έναν κανόνα στην αρχή: θα τρέξω για 10 συνεχόμενες μέρες όσο κι όπως μπορώ ό,τι κι αν γίνει. Είτε έχω χρόνο είτε δεν έχω. Είτε είμαι καλά είτε είμαι άρρωστος. Αν μετά τις 10 αυτές μέρες θέλω να συνεχίσω, όλα καλά. Αν όχι, το γυρίζω στο Pro. Προφανώς δούλεψε.

Ναι, στην αρχή με χλεύαζαν οι σκύλοι της περιοχής. Σίγουρα και οι περαστικοί που συναντούσα στο δρόμο. Το ξεπερνάς όμως, δεν είναι θέμα.

Αφού έγινε η αρχή δεν ξαναπροσπάθησα, αλήθεια λέω. Έβγαινα και βγαίνω τόσο φυσιολογικά όσο το να σηκώνεσαι από το κρεβάτι και να νυστάζεις. Σύμφωνοι, όταν έξω έχει 2 βαθμούς είναι πιο δύσκολο, δεν κάνω τον έξυπνο. Αλλά μπροστά στην αίσθηση που ξέρεις ότι θα έχεις μετά, δε σκέφτεσαι να μείνεις μέσα.

Σήμερα, έχω καλές γνωριμίες με τους local σκουπιδιάρηδες, οι οποίοι πάντα με σέβονται και μου κάνουν χώρο να περάσω όταν συναντιόμαστε. Με πολύ λίγες εξαιρέσεις όλοι οι οδηγοί δείχνουν κατανόηση στον ψυχάκια της περιοχής.

Μόνο ένας σκύλος με ταλαιπωρεί ακόμα και σταθερά ορμάει όταν με βλέπει. Είναι ένας μεγάλος και ηλίθιος σκύλος: τόσος καιρός πέρασε και δεν έχει αποφασίσει αν θέλει να με φάει ή να παίξει μαζί μου. Μια φορά με πέταξε κάτω και έσκισα όλο το πόδι μου. Αυτός με δάγκωσε ελαφρά - πιο πολύ σαν να έπαιζε ήταν. Από τότε κάθε φορά που τον βλέπω να πλησιάζει τον μπινελικώνω με λέξεις που φαίνεται ότι καταλαβαίνει και κάνει πίσω.

Αλλά αξίζει ένας κανονικός καθημερινός άνθρωπος να μπει σε τέτοια ταλαιπωρία με bonus σκύλους με ψυχολογικά προβλήματα;

Μη βγεις να τρέξεις

Έχεις αρκετούς λόγους να μη βγεις έξω είναι η αλήθεια.

Είναι κουραστικό να βγαίνεις κάθε μέρα έξω. Είναι μονότονο. Το τρέξιμο είναι ένα πολύ βαρετό πράγμα σε σχέση ας πούμε με το μπάσκετ. Θα το άλλαζα εύκολα με ένα καλό καθημερινό μονό στο μπάσκετ με φίλους, αν άντεχαν τα γόνατά μου κι αν είχα ανθρώπους να παίζουμε μαζί.

Το τρέξιμο από μόνο του είναι μια μονόπαντη εκγύμναση. Το πάνω μέρος του σώματος αδικείται σε σχέση με τα πόδια. Άρα, χρειάζεσαι και κάτι ακόμα. Κάποιες ασκήσεις για τον κορμό, τα χέρια, το στήθος. “Δηλαδή, δε φτάνει που δεν έχει ποικιλία, θες να μας πεις ότι δεν αρκεί κιόλας;” Ναι, αυτό θέλω να πω.

Το τρέξιμο στο γυμναστήριο δεν είναι option. Θες δρόμους. Αν βρίσκεσαι κοντά σε περιοχή με λίγα αυτοκίνητα και ενδιαφέρουσες διαδρομές, τότε είναι πολύ πιο απλό. Αν όμως πρέπει να πάρεις αυτοκίνητο για να πας να τρέξεις, γίνεται λίγο δύσκολο.

Όταν βρέχει είναι ενοχλητικό. Όταν έχει καύσωνα είναι ανυπόφορο.
Όταν έχει πολύ κρύο, από 5 βαθμούς και κάτω, είναι σαν να τρως απανωτά χαστούκια μέχρι να στρώσεις χαρακτήρα.

Πάντως είναι φτηνό σπορ. Ουσιαστικά ο εξοπλισμός σου είναι τα παπούτσια, τα οποία πρέπει να είναι πολύ καλά. Όσο περισσότερο τρέχεις τόσο πιο συχνά πρέπει ν’ αλλάζεις παπούτσια. Σιγά σιγά αγοράζεις και λίγα ρούχα που θα σε διευκολύνουν, ειδικά το χειμώνα, αλλά αυτό δεν είναι σοβαρό έξοδο.

Να βγεις να τρέξεις

Από την άλλη όμως έχεις πιο πολλούς λόγους να βγεις έξω.

Το σώμα σου αδυνατίζει, σφίγγει, γίνεται πιο κομψό. Είναι ωραίο να βλέπεις να κατεβαίνει η ζυγαριά, να κουμπώνει όλο και πιο μέσα η ζώνη. Τα ρούχα δε σου κάνουν πια, αλλά για καλό λόγο. Τα παπούτσια του τρεξίματος λιώνουν, αλλά εσύ αντέχεις.

Αναπνέεις πιο καλά, ανεβαίνεις τις σκάλες για πλάκα, κοιμάσαι σαν πουλάκι. Τη μέρα που θα τρέξεις ένα 10άρι σου υπόσχομαι ότι εκείνο το βράδυ θα κοιμηθείς πριν φτάσεις στο κρεββάτι.

Ανεβαίνοντας από τις σκάλες όλη τη χρονιά
Ποιο ασανσέρ; Σκάλες!

Άσε που αρρωσταίνεις πιο δύσκολα. Δεν ξέρω πώς εξηγείται αυτό, αλλά σίγουρα υπάρχει λόγος.

Όταν τρέχεις σκέπτεσαι διαφορετικά. Από ένστικτο αυτό που κυρίως ενδιαφέρει το σώμα σου είναι να διώξει τις εντάσεις, να αδειάσει. Και πράγματι αδειάζει. Κάθε μέρα.
Αλλά συχνά στην πορεία προκαλούνται κάποιες σκέψεις που μοιάζουν σαν συνέχεια των ονείρων που βλέπεις τη νύχτα. Long play όνειρα ενώ είσαι σε κίνηση. Στο τρέξιμο καταλαβαίνω τα λάθη που έκανα όλη την προηγούμενη μέρα και σκάνε ιδέες που μάλλον δε θα έρχονταν ποτέ σε άλλες συνθήκες. Ακούγεται ωραίο και είναι ωραίο.

Γίνεται ακόμα καλύτερο: υπάρχουν κάποιες στιγμές που τρέχεις πολύ καλά, που δε σταματάς με τίποτα. Θέλεις περισσότερους δρόμους γιατί αυτοί που έχεις μπροστά σου δε φτάνουν. Εκείνες τις σπάνιες στιγμές έχεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι άτρωτος. Αυτό το πράγμα το έχεις νιώσει μόνο όταν ήσουν παιδί, είναι απίστευτο.

Όταν τελειώνεις βρίσκεσαι σε μια μικρή έκσταση. Runners high λέγεται. Έχεις αποσυμπιεστεί με τον πιο φυσικό τρόπο. Δεν έχεις ένταση, δεν έχεις νεύρα, δεν έχεις άγχος. Για κανά τρίωρο πιστεύεις ότι τα πάντα θα πάνε καλύτερα από χτες. Οι ενδορφίνες και οι ντοπαμίνες σου κάνουν πάρτυ.

Η σωματική κόπωση επιβραβεύεται με διαύγεια. Δουλεύεις πιο καλά, πιο αποδοτικά, πιο συγκεντρωμένα.

Και τέλος, μπορείς να μην ντρέπεσαι πολύ στο παιδί σου. Σε βλέπει να κάνεις κάτι καλό και άνετα μπορεί να σκεφτεί ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν σε αυτή τη ζωή. Μέχρι και να τρέξει ο μπαμπάς 15 χιλιόμετρα με τη μία.

Εσύ και τα χρονόμετρα

Αν δε βάζεις στόχους, λένε, δεν προχωράς. Ό,τι δε μετριέται δε βελτιώνεται. Και κάπως έτσι βρίσκεσαι με μία και δύο και τρεις εφαρμογές στο κινητό να μετράνε την απόσταση, να μετράνε το βηματισμό, την κλίση του εδάφους, το υψόμετρο και ό,τι άλλο μετριέται. Δε θέλει πολύ για να κολλήσεις.

Οι σοβαροί δρομείς (εγώ δεν περνιέμαι για τέτοιος) είναι αυστηροί με τους στόχους τους. Κάνουν διαλειμματική προπόνηση, κάνουν fartlek προπόνηση, γενικά βάζουν άγνωστες λέξεις στην εκγύμανσή τους. Θέλουν να ξεπεράσουν τους φίλους τους που τρέχουν μαζί. Να αυξήσουν τις αποστάσεις τους. Να κάνουν χρόνους. Να τρέξουν σε ένα μαραθώνιο.

Αυτή την εβδομάδα θα τρέξουν στην Σπάρτη, την άλλη στην Καβάλα και τη μεθεπόμενη στα Ιωάννινα. Θα βρίσκονται μεταξύ τους και θα συζητάνε για το πώς το νέο τους t-shirt διώχνει τον ιδρώτα στους 21.5 βαθμούς και πώς τα παπούτσια τους απορροφούν τους κραδασμούς σε ασφάλτο δεκαετίας.

Από τη μία πολύ καλά κάνουν. Φτιάχνουν παρέες, διασκεδάζουν όλοι μαζί. Το ζηλεύω λίγο. Από την άλλη μπορεί όλο αυτό να γίνει τόσο εμμονικό που να είναι λίγο χειρότερο από το ν’ ακούς άντρες να διηγούνται ιστορίες από το στρατό.

Εγώ δεν μπορώ να ακολουθήσω αυτό το σχέδιο. Οι στόχοι μου είναι ταπεινοί: να βγαίνω έξω. Αυτό αρκεί. Αν τώρα μπορώ να ξεπερνάω τον εαυτό μου στους χρόνους μου έστω κι ένα δευτερόλεπτο, γίνεται super.

Μέχρι εκεί φτάνω. Μου αρκεί. Γι’ αυτό δεν είμαι σοβαρός δρομέας.

Πάντως οι αγώνες είναι ωραίοι. Συμμετέχεις σε μικρά πάρτυ με άλλους που έφαγαν την ίδια πετριά με σένα, χαίρεσαι που δεν είσαι ο μόνος και το διασκεδάζετε όλοι μαζί. Εννοείται ότι στους αγώνες πας όσο πιο γρήγορα μπορείς κι ας ξέρεις ότι δεν έχει καμία σημασία. Αλλά πας.

Τα μετάλλια που μαζεύεις είναι η απόδειξη ότι ήσουν κι εσύ εκεί, ότι δεν τα ονειρεύτηκες όλα αυτά.

3000 χιλιόμετρα
Το ονειρεύτηκες αυτό ή όντως συνέβη;

Βέβαια όταν έτρεξα σε αγώνα στο βουνό που το οξυγόνο είναι λιγότερο και οι ανηφόρες αδυσώπητες ήμουν βέβαιος ότι όλο και κάπου θα καταρρεύσω και θα με φάνε οι αρκούδες. Αλλά τζίφος. Τερμάτισα.

First world problems

Δηλαδή, ερωτήσεις κι απαντήσεις που πιθανόν να έχει κάποιος πριν αρχίσει το τρέξιμο.

Το καλοκαίρι εκείνο

Το καλοκαίρι που πέρασε δοκίμασα να τρέξω ένα 10άρι στο βουνό παρέα με έναν ανηψιό μου. 16 χρονών παλληκαράκι, super γυμνασμένος, στα καλύτερά του. Το παιδί στη διαδρομή έκανε όση υπομονή μπορούσε μαζί μου ανεχόμενος το αργό τρέξιμό μου. Από ένα σημείο και μετά δεν άντεξε και με άφησε πίσω. Πολύ πίσω όμως.
Μετά, προσπαθώντας να τον νουθετήσουν, του είπαν ότι όταν τρέχουμε παρέα δεν αφήνουμε τον άλλο πίσω, πάμε πάντα μαζί.
Η απάντησή του; “Ας μου έλεγε ο Γιάννης ότι θα πηγαίναμε για περπάτημα.”
Αυτό ακριβώς, τίποτ’ άλλο.

To Journal

Επιστροφή στην κεντρική του Journal.

RSS Feeds!

Ναι, υπάρχουν ακόμα και λειτουργούν πολύ καλά.
Αποθηκεύστε το RSS του Journal.

Ενα απο τα Projects μου

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Σχεδιασμός & ανάπτυξη για τον επίσημο διαδικτυακό τόπο του μεγαλύτερου Ελληνικού φορέα πολιτισμού

Σχεδιάζουμε κι αναπτύσσουμε καλύτερα websites & apps.

Το βιβλίο The Drunkard's Walk: How Randomness Rules Our Lives Το μυστικό της ευτυχίας λέγεται “flow”