Η τεχνική και η καινοτομία στο web design

Πρόκειται για τη μάχη ανάμεσα σε δύο διαφορετικά πράγματα, που το ένα πάει κόντρα κι εμποδίζει στο να εξελιχτεί το άλλο.

Από τη μία μεριά είναι η τεχνική. Τι χρώματα χρησιμοποιείς, πως διαχειρίζεσαι την τυπογραφία, το λευκό χώρο κλπ. Είναι το αν το design σου θα έχει vintage ή grunge τεχνοτροπία. Κάθε νέο στοιχείο design που προσθέτεις στη φαρέτρα σου είναι μία μικρή νίκη που πήρε πολύ κόπο και χρόνο να υλοποιηθεί. Αλλά είναι μια νίκη.

Από την άλλη μεριά είναι η καινοτομία, η νέα ιδέα, που είναι προϊόν υποσυνείδητης διεργασίας. Κάθε μέρα έχεις δεκάδες αφορμές που θα μπορούσαν είναι κομμάτι ενός design. Τις βλέπεις παντού: σε κτήρια, σε φυτά και ζώα, στους δρόμους, στα μαχαιροπήρουνά σου, παντού. Όλα αυτά είναι συγκεχυμένες εικόνες που σχεδόν ποτέ δεν μπαίνουν σε ένα κάδρο να προκύψει η ιδέα που λέγαμε.

Αυτά τα δύο είναι αντίθετα πράγματα. Η τεχνική σε φέρνει στο μικρόκοσμο του design. Πως θα κάνεις π.χ. πιο ρεαλιστικές τις σκιές είναι το θέμα σου. Παλεύεις με τα pixels και τα gradients. Αυτό όμως σε εμποδίζει να φιλτράρεις τις αφορμές και τις εικόνες που ήδη έχεις και που θα κάνουν τελικά το breakthrough. Το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι σπάνιο.

Όσο αυξάνεται η πίεση της καθημερινότητας και η τεχνική και η καινοτομία βάλλονται. Απλώς με τα χρόνια μαθαίνεις που είσαι καλός σε επίπεδο τεχνικής και χρησιμοποιείς διάφορα tricks για να κερδίσεις χρόνο. Όσο για την καινοτομία; Οι παραστάσεις σου που θα χτίσουν το new best thing κοιμούνται. Κανένας δε σου ζητάει να τις ξυπνήσεις.

Οπότε δύο είναι τα μεγάλα θέματα σε όλο αυτό:

• Πως αλλάζεις frame of mind και περνάς από το γενικό στο ειδικό και το αντίστροφο
• Πως δεν αφήνεις την πίεση να σε κρατήσει στάσιμο

Μάλλον χρειάζεται τεράστια αυτοπειθαρχία, συγκέντρωση και ωριμότητα και για τα δύο. Πιθανολογώ ότι εκεί είναι που οι ομάδες νικάνε με διαφορά τις ατομικές προσπάθειες.

Όλα αυτά τα σκέπτομαι καιρό τώρα βλέποντας το dribbble. Όμως χτες είδα το νέο Get Satisfaction και το νέο Twitter και το θέμα έκλεισε.